de Illusie van de eerste indruk

Ik ben nu een paar dagen in Spanje en ik moet meteen aan de slag. Vandaag zijn we begonnen met het experiment waar we de komende maanden mee bezig zullen blijven. Het is dus meteen volle bak beginnen. Nou ja, volle bak, in Spaans tempo natuurlijk, dat betekent dat het tempo er dus niet echt inzit. Binnenkort zal ik wel wat meer vertellen over het onderzoek waar ik mee bezig ga. Maar dat is voor later. Eerst wil ik jullie een verhaal vertellen over een illusie: de eerste indruk.

Ik ben nu een paar dagen in Spanje en ik ben gedwongen om mee te gaan in een bepaalde leefstijl. Iets wat ik natuurlijk vooraf wist. Iets was ik ook helemaal niet erg vind. Maar wel iets waardoor je zelf geconfronteerd wordt met je gewoontes en je verwendheid. Ik schets als voorbeeld de situatie van het appartement op het moment dat ik binnenkwam.

Ik woon in een rustige straatje op twee hoog samen met Noortje en Lieke in een appartement dat voor 4 personen bedoeld is. In de huiskamer staan twee banken, een klein kastje, hangen 3 planken aan de muur en staat een eettafel met vier eetstoelen, een staande lamp en een tv. Er is een badkamertje met wc, bad/douche, bidet en wastafel. Daarnaast zijn er dus 4 slaapkamertjes en in totaal 6 bedden. In de keuken staat een elektrisch gasfornuis, een oven, een wasmachine, een magnetron, een koelkast (met vriesvak), enkele pannen, borden en bestek.

Dan denk je, oke, goed geregeld, alles dik voor mekaar. Dat dacht ik dus ook.

Als je er vervolgens een dag woont, weet je wel beter. Van ieder stopcontact is het de vraag of het werkt, dus moet we het doen met enkele stopcontacten. De TV werkt met een antenne en heeft blijkbaar slecht bereik want er is altijd sneeuw in beeld. De staande lamp is natuurlijk kapot. Een van de eetkamer stoelen dreigt ieder moment in te storten. De WC heeft sterk de neiging om door te blijven lopen. De hele keuken is heel erg smerig en van een internet verbinding heeft hier nog nooit iemand gehoord (denk ik). In ieder geval heb ik hier dus geen internet. Ik ben dus afhankelijk van de faculteit voor mijn internet.

O ja, en dan nog zoiets. Warm water hadden we dus ook niet. De gasfles die nodig is om het water te verwarmen, die is dus leeg. En ondanks dat de huisbaas beloofd had deze vooraf te vervangen, is dat dus niet gebeurd.

In Nederland zou je heel druk maken en direct gaan repareren en doen. Dat is ook het eerste wat je denkt als je hier bent. Maar het stomme is dat je al heel snel de Spaanse mentaliteit hier overneemt. Je laat het voor wat het is. Een stoel die instort, tja, die gebruik je gewoon niet. Geen internet, tja, dat kan je toch gewoon op de uni doen? Als je deksel op de stortbak van de WC nou net een beetje scheef legt, dan loopt ie niet door. Wist je dat je met sneeuw ook heel goed tv kan kijken? Tja, en die lamp… Er is gelukkig een plafondlamp.

Het enige wat we toch hebben aangepakt, is de keuken. Je moet daar toch je eten bereiden. Dus zo stonden we op onze eerste avond na het werk met zijn drieën de keuken te poetsen. Die keuken is nu, al zeg ik het zelf, dan ook blinkend schoon. We moeten nu alleen nog even op zoek naar een extra mok, misschien wat bestek, een fatsoenlijke pan, een pollepel en misschien nog wat dingen.

Als je hier iets geregeld wilt krijgen, kost het je dagen. Hierdoor laat je veel makkelijker dingen zoals ze zijn, omdat het de tijd niet waard is. Het is een relaxte manier van leven. Het enige waar we natuurlijk wel achter heen zijn geweest is het warme water. En zowaar, gisteravond, de derde dag van ons verblijf, is het dan eindelijk geregeld. O wat was die douche lekker vanochtend!

Misschien klinkt het nu net alsof de Spaanse mentaliteit verschrikkelijk is. Ik ervaar dat dus totaal niet zo. Alles gaat gewoon net een stapje rustiger en niemand maakt zich druk. Dat is heerlijk. Niemand weet hoe laat iedereen begint te werken ’s ochtends, iedereen komt wel een keer binnenwaaien. De Spanjaarden nemen ruim de tijd voor hun middag pauze. Ze eten twee keer per dag warm (mijn persoonlijk walhalla) en daar moet je de tijd voor nemen.

Voor zover mijn eerste indrukken van het appartement en de Spaanse mentaliteit. Binnenkort wat meer over mijn nieuwe dagelijks ritme en de universiteit. En ondanks dat ze hier spreken van slecht weer (sinds gister) vind ik de 20 graden al lekker. Al zeggen ze dat wij het Nederlandse weer hebben meegenomen, gister viel namelijk voor het eerst sinds bijna twee maanden een buitje.
Wie zegt dat Nederlanders verwend zijn?