'Toch niet om mijn kleur?'

Wat het leven vaak zo leuk maakt, zijn die kleine dingetje die je opvallen of aan het lachen maken. En nu ik mijn dagelijkse ritme heb gevonden en de omgeving vertrouwd is geraakt, krijg ik steeds meer oog voor die leuke dingetjes. Daarom, een kijkje in het dagelijks leven in Parijs.

De man in de metro doet een schokkende ontdekking, zijn gulp staat open. Heel subtiel probeert hij hem dicht te doen. Maar zoals altijd in deze situaties, dat gaat natuurlijk niet. Hij begint steeds minder subtiel aan zijn ritsje te trekken. Iedereen ziet hem frunniken, alleen de vrouw naast de man lijkt niks door te hebben. Maar daar komt snel verandering in, als hij zo’n ruk aan de rits geeft dat hij de vrouw een duw geeft. De gulp zit dicht…

Na twee uur college staat het bord helemaal vol gekrijt. Gelukkig hebben ze een Frankrijk daar iets op gevonden dat aan alle stereotypen voldoet. De bordenwasser. Jawel, iedere twee uur komt er een neger (tja, ik zei al dat het stereotiep was) met een spons om het bord schoon te maken. De professor zou eens moe worden en dat… ja, dat willen we natuurlijk niet…

Sta je in een kleine zaaltje naar de altijd leuke Spinto Band te luisteren, blijkt Frankrijk toch niet anders te zijn dan Nederland. Je hebt altijd van die concertbezoekers waarvan je je afvraagt of ze komen voor de muziek of om met jou te knuffelen. In ieder geval komen ze altijd steeds dichter bij je staan, ook als jij de andere kant op beweegt. Volgende keer een nieuw wapen meenemen in de strijd tegen deze mensen? Ik zat te denken, de baguette…

Er is een nieuwe mode in Parijs, de koude knieën kieren. Om mee te de kunnen doen aan deze laatste trend heb je nodig: een spijkerbroek, een schaar en knieën. Men neme de schaar en knipt ter hoogte van de knie de spijkerbroek aan de voorkant in beide pijpen open. Je kan alleen een snede maken, maar ook een stukje stof verwijderen. Als je de spijkerbroek nu aantrekt, komen bij het zitten je knieën bloot te liggen. Tip! Voor een speels effect kan je ook maar één van beide kanten openknippen. Koukleum…

Op een vrije middag zit ik lekker in het park in de zon. Ik word aangesproken door een donkere man, laten we zeggen, een neger. “Heeft u misschien een euro voor mij?” Ik schiet meteen op de automatische piloot: “Nee, sorry”. De neger trekt snel zijn conclusie en vraagt mij met een grote lach op zijn gezicht “Dat ligt toch niet aan mijn kleur?”. Hard lachend gaan we beide uiteen…

Zit je net lekker onderuit op een uitklapstoeltje in de metro, blijkt er een Fransoos te zijn die het nodig vindt met eigen ogen te controleren dat de metrogangen niet doodlopen, maar uitkomen bij het volgend station. Of misschien heeft hij iets anders gedacht. In ieder geval reden er dus mooi geen metro’s vanwege een individu op het spoor, zo meldt de omroepster. 15 minuten later is de man aangekomen bij het volgende station of omvergereden. In ieder geval, mijn metro rijdt weer…

Nou heb ik weleens een Belg ontmoet, of een Fransman, of een Spanjaard, zelfs een Libanees of een Chileen. Maar deze week heb ik toch absoluut weer een hoogtepunt aan mijn lijstje kunnen toevoegen. Laat ik nou het genoeg te hebben Frans te leren met iemand uit… Madabasbar, uhm.. Madasnackbar, of Madagascar, in ieder geval…. je weet wel, waar die kameleons rondlopen…

Het vrijdagochtendgevoel is ook internationaal gelukkig. Het rooster is zo gemaakt dat ik dus elke dag in dezelfde collegezaal zit, behalve de vrijdag. En laat vrijdagochtend toch al niet mijn meest scherpe zijn. Hierdoor sta ik dus steevast vrijdag bij de verkeerde zaal, om vervolgens snel de goede zaal op te zoeken. Gelukkig ben ik niet de enige, afgelopen vrijdag was de docent tien minuten te laat. Excuus? Hij had de andere zaal wel erg leeg gevonden….

En voordat je het weet, is er weer een week voorbij. Goed weekend allemaal!

Een dagje als... Fransoos (in opleiding)

Het is nu vijf maanden geleden dat ik op deze plek een stukje plaatste over een dag uit mijn leven in Spanje. Ondertussen heb ik Spanje verlaten en heb ik Frankrijk bereikt. Een nieuw thuis, een nieuwe studie, een nieuw ritme en dus, tijd voor een nieuw stukje.

Het is zeven uur ’s ochtends als de wekker gaat. Ik vouw me uit mijn hoogslaper, maak me dun om mijn douche te bereiken en laat me rustig nat worden. Tegen de tijd dat mijn enkels helemaal onder water staan, zet ik de kraan uit en verlaat ik de douche. Na een simpel ontbijt (kop koffie en twee sneetjes geroosterd brood met het een of ander), pak ik mijn tas en verlaat de kamer.

Het is kwart voor acht als ik de deur achter me sluit en het is tien voor acht tegen de tijd dat ik weer ben afgedaald tot N.P.P. (Normaal Parijs Peil, ook wel bekend als de begane grond). Die 6 trappen gaan je nou eenmaal niet in de koude kleren zitten. Maar goed, gelukkig is het nog maar een klein stukje voordat ik me neer kan ploffen in de metro.

Als ik tenminste kan zitten, want rond dit tijdstip lijkt meestal heel Parijs precies in dezelfde metro te moeten. Met het gratis ochtendblad in de hand (Metro, 20 minutes danwel Direct Matin) stap ik de metro in. Na over te hebben gestapt op lijn 1 op station Charles de Gaulle en vervolgens op lijn 7 op station Musée de Louvre, mag ik op station Jussieu eindelijk het ondergrondse gangenstelsel verlaten. Het is nu meestal zo’n tien voor half negen.

Tussen 8.30 en 12.45 zit ik in de collegezaal (hier ‘amphithéâtre’ geheten) en volg ik colleges (2x twee uur, met hiertussen een kwartier pauze). Ik ben hierna meestal redelijk platgel*ld (mijn excuses, maar zo is het toch echt). En wat krijg je als helemaal platgel*ld bent? Juist! Honger! Maar dat kan ook aan het tijdstip liggen misschien.

Hoe dan ook, ik ga dus wat eten. Waar ik dat doe, ligt een beetje aan de rest van de dag. Als ik ’s middags geen werkgroepen heb, doe ik dit gewoon thuis. Ik ga dan met de metro weer terug en eet daar. Anders koop ik op de campus, of daar net buiten even een stokbroodje met het een of ander.

Zoals gezegd heb ik ’s middags soms werkgroepen. Dat wil zeggen, afgelopen week was dit drie van de vijf dagen het geval. En als werkgroepen heb, dan is dat van 14.00 tot 18.15 (weer 2x 2 uur). Ook deze werkgroepen zijn weer helemaal in het Frans. Meestal bestaan ze uit het dieper ingaan op de college stof en het bespreken van artikelen.

Vandaag had ik mijn werkgroepen op de 7e verdieping en dan heb je een prachtig uitzicht over de stad (op de voorgrond de hijskraan van de universiteit, die op dit moment flink verbouwd wordt). Als ik geen werkgroep heb ’s middags, gebruik deze tijd thuis om de stof nog eens door te nemen en mijn aantekeningen uit te werken. Dit is gewoon nodig omdat ik de eerste keer alles natuurlijk in het Frans hoor en vaak meer bezig ben met het vertalen en opschrijven. De stof dringt dan nog niet echt door.

Na de werkgroepen neem ik weer de metro en meestal ligt de gratis avondkrant dan alweer in het rek. Voor mij meestal het teken dat het veel te laat is. Als ik werkgroepen heb gehad is het meestal 19.00 voordat ik thuis ben. Ik ben dan redelijk uitgeput omdat ik van 8.30 tot 18.15 alleen maar Frans heb gehoord en dat kost me op dit moment gewoon veel energie.

Dan natuurlijk koken en mijn favoriete onderdeel, het lekker opeten. Meestal doe ik dit terwijl ik zit te kijken naar de wereld draait door. Ik ben wél van gisteren, want uitzending gemist loopt nou eenmaal een dag achter. Als dit voorbij is, wacht de afwas en is het al snel een uur of half negen.

’s Avonds is er dan tijd voor een mailtje, een boekje, een filmpje, het doornemen van de stof of iets anders. En dan tussen elf en twaalf ’s avonds zoek ik een hoogslaper weer op. Nou ja, die is meestal snel gevonden (dat heb je op een kleine kamer) en dan is er weer een dag voorbij.

En omdat ik het jullie niet wil onthouden, nog even het nieuws van deze week:
- Marseille culturele hoofdstad van Europa 2013 ('Luik en Essen melden zich aan voor 2014')
- GP van Frankrijk vanaf 2010 mogelijk naar Disneyland Parijs ('Hoezo een Mickey Mouse competitie?')
- Stade de France 10 jaar ('En nog altijd geen club die er wil spelen…')
- Witte illegalen bezetten Parijs sterrenrestaurant ('Nu ook droge rijst op de kaart.')

Tussen Storm & Luwte

In de week dat de Fransen door Sarkozy Europa door de strot geduwd krijgen, l’Equipe een ware hetze voerde tegen bondscoach Domenech en Parijs als klap op de vuurpijl de paus op bezoek krijgt, in die week, maakte ik kennis met mijn nieuwe woonplaats…

Maandagochtend en l’Equipe kopt ‘DAT HET VERANDERT, EN SNEL!’. Het Franse elftal (les Bleus) had zich geblameerd tegen de Oostenrijkers (verlies 3-1) en de Franse sportkrant had maar liefst 7 pagina’s nodig om dat nieuws te brengen. Iedere pagina werd het grimmiger. Op pagina 5 aangekomen, werden alle plus en min punten van de mogelijke opvolgers van bondscoach Domenech al opgesomd. Alsof het zeker was dat hij zou vertrekken….

Ondertussen zat ik in de metro en volgde ik de route die ik het komend jaar dagelijks ga afleggen. Op naar de universiteit Pierre et Marie Curie. Op hemelsbreed 800m van de Notre Dame, naast de Jardin de Plantes volg ik komend jaar mijn colleges. En ik begon deze week met werkgroepen Engels. Als nauwelijks Frans sprekende, kan je je geen beter begin wensen!

Dinsdagochtend kopt l’Equipe ‘ZE HEBBEN HEBBEN DOMENECH BEHOUDEN ZONDER VERTROUWEN IN HEM’. Een kop zó groot dat, hij moest worden verdeeld over 2 pagina’s. Uitgelekte rapporten werden gepubliceerd waaruit bleek, dat een groot deel van de bond niet achter de bondscoach staat. Ook de andere kranten hebben nu koppen over het Franse team.
En daar zal Sarkozy niet blij mee zijn geweest.

Waarom niet? Nou Sarkozy had graag zelf het nieuws van de dag willen zijn. Hij sloot namelijk namens de EU een akkoord met de Russen en de Georgiërs. En dat wil hij graag verkopen. De Fransen hebben net als Nederland NEE gezegd tegen de Europese grondwet. Frankrijk is dit half jaar voorzitter van de EU en loopt Europa enorm te promoten. Dagelijks is er wel iets met Europa en Sarkozy in het nieuws. En het akkoord met de Russen is een Franse triomph!
In de stad wordt Europa ook getoond. De Franse vlag onder de Arc de Triomphe moet de Europese vlag naast zich dulden. En er zijn 12 Europese sterren op de Eiffeltoren geplakt. Sarkozy probeert Europa te verkopen.

Ondertussen begin ik wat mensen te leren kennen in mijn werkgroep. Een aardig groep mensen die uit alle delen van Frankrijk komen. Ongeveer 40% van de mensen in mijn master stroomt namelijk in van andere universiteiten. Het Frans dat gesproken wordt in de pauze gaat mij allemaal nog iets te snel, maar gelukkig spreken ze af en toe ook een woordje Engels.

Als 'les Bleus' op woensdag hun wedstrijd tegen Servië winnen, gaat de storm rond Domenech liggen. Volgens l’Equipe ‘tijdelijk’, want hij moet ook nog maar eens tegen Roemenië winnen in oktober. De hetze van de krant is dan ook nog niet voorbij. De andere kranten zijn wat milder en steunen Domenech wat meer na deze overwinning.

Op donderdag loop ik de metro uit en kom ik een bekende tegen. Iemand die ik eerder deze week ontmoet had op weg naar mijn werkgroep. En ook op het universiteitsterrein moet ik zowaar een keer iemand groeten. En dat groeten gaat op zijn Frans. Dus niet gewoon hallo zeggen en doorlopen (zoals in Nederland). Nee, vriendelijk hallo zeggen, een hand geven en even vragen hoe het gaat. Kort, simpel, maar heel vriendelijk.

Het nieuws begint langzaam plaats te maken voor het bezoek van paus Benedictus XVI. De paus is namelijk vrijdag en zaterdag in Parijs en gaat daarna verder naar Lourdes. Hij wordt aan de Fransen in de kranten voorgesteld als de grote onbekende intellectueel, die het maar zwaar heeft om de populaire Johannes Paulus II op te volgen. Vrijdagnacht om 12.00 maakt de paus een tocht door de Parijse straten, kaarsen worden gratis verstrekt!

Vrijdagochtend loop ik te zwoegen op een Franse test. Deze test gaat bepalen hoeveel uur Franse les ik in de week ga krijgen (dinsdag uitslag). Er is nog veel te regelen: verzekeringen, bankzaken, metroabonnementen, je kan het zo gek niet bedenken. Ook bezoekjes aan de supermarkt, de wasserette en het postkantoor. Maar aan het eind van de week is er al veel geregeld. Alles begint op zijn plek te vallen en dat geeft rust.

En nu ik die rust hier een beetje begin te vinden, kan ik iedere dag meer genieten van de stad hier om me heen. Een stad die zich druk maakt om sport, politiek en religie, maar die ik dagelijks met een metrovaart doorkruis. De drukte van de stad blijft achter boven de grond. Als de metrodeuren zich sluiten, ga ik mijn eigen rechte weg door de chaos om me heen.

Rue Margueritte

De monotone piep galmt al door het buizenstelsel als je uitstapt. De deuren vliegen achter je dicht en voordat je de uitgang van het perron hebt gevonden, is de metro weer vertrokken. Courcelles staat er groot op de muren, ooit de naam van een stadspoort, nu hartje Parijs. Als je buitenkomt , moeten je ogen even wennen aan het licht.

Je staat op een kruispunt. Achter je ligt Parc Monceau, maar die kant moet je niet op. Snel loop je langs de kranten en tijdschriften verkoper op. Je steekt zowel de Rue de Chazelles als de Rue de Courcelles over en blijft op de Avenue de Courcelles lopen. Je neemt hierna de eerste straat rechts. Rue de Margueritte staat er op het straatnaambordje. Ongeveer halverwege blijf je stil staan.

Je staat nu voor het huis met het prachtige nummer 8bis. De deur is gesloten en wordt alleen voor bijzondere mensen open gedaan, dus daarvoor moet je even een telefoontje plegen. Zo gedaan, wordt de deur voor je opengemaakt. Daarna ga je door een tweede deur om op de binnenplaats terecht te komen. Een binnenplaats die klein is en dus meestal totaal door de zon wordt overgeslagen.

Door nu de trappen in de hoek te beklimmen, kom je weer een stap verder. Als de lucht nu langzaam ijler begint te worden (zo rond de 6e verdieping) heb je de barre tocht bijna voltooid. Het is nu een kwestie van de lange gang helemaal doorlopen en bij nummer 15 de deur openen. Uitgedroogd en waarschijnlijk oververhit kom je aan, maar…

Er gaat een wereld voor je open! Een kamer van alle gemakken voorzien en dat binnen een kleine 8 vierkante meters. Menig manager zou een cursus efficiency moeten nemen om zo effectief met de ruimte om te gaan. Een eigen douche en keukenblok en daarnaast een ongekend hoogtepunt (zowel letterlijk als figuurlijk).

Ik ga met je mee terug naar je jeugd. Je bent een jaar of 6 en het is normale zondagmiddag. Papa en mama zitten op de bank de puzzel van de zaterdagkrant te maken. Je loopt op ze af.

‘Papa, ik wil een stapelbed.’
‘Maar wat moet jij nou met een stapelbed? Je hebt toch een grote kamer?’
‘Maar Tom heeft ook een stapelbed. .. Met een bureau eronder. Mag ik dat ook papa, asjeblieft…’
(Je trekt nu het liefste gezicht dat je je kan voorstellen, maar je vader fronst alleen zijn wenkbrauwen.)
En dan komt het argument der argumenten…
‘Papa heeft helemaal geen centjes voor het stapelbed.’
En om het af te maken…
‘Je hebt toch ook al een heel mooi bed? Een stapelbed is helemaal nergens voor nodig.’

Maar nu, zo’n 15 jaar later, is het dus wel ergens voor nodig. Dat wil zeggen op 8m2 is het wel bijzonder handig. Dus zie hier het hoogtepunt van mijn nieuwe kamer, een hoogslaper met bureau. Het ding kraakt als een gek, er is in de kamer eigenlijk geen ruimte voor de trap naar boven, maar, het werkt dus wel.

Ondertussen krijg je een stoel aangeboden en kijk je nog eens goed rond. Stil dringt het besef tot je door. Hier leeft hij de komende jaren dus. Wel lekker overzichtelijk…

Voor de overzichtelijkheid bij deze mijn nieuwe contactgegevens
Rue Margueritte 8bis
75017 Paris
France

Mijn nieuwe Franse telefoonnummer laat ik binnenkort via e-mail wel even circuleren.
Voorlopig blijf ik ook nog op mijn Nederlandse telefoonnummer bereikbaar.