Deze week, beste lezer, ga ik u een vies verhaal vertellen. U zult zeggen, moet dat nou? Helaas, u ontkomt er niet aan. Ik had een hele tekst voorbereid over Franse stakers, maar ja, die Franse staken altijd en ik heb vandaag zo’n schokkende ervaring gehad, die moet ik toch even kwijt. (Hé, dat rijmt ook nog!) Hoe dan ook, een vies verhaal dus….Ik was vanmiddag bij het Palais de Luxembourg voor een tentoonstelling van topstukken uit een moderne kunstcollectie uit Lissabon. Ik wilde daar al maanden naar toe, maar het was er niet van gekomen. Op de terugweg besloot ik de bus te nemen in plaats van de metro, immers ik had geen haast en boven de grond ziet men meer dan onder de grond.Na een minuut of vijf wachten, kwam inderdaad de bus. Het was vrij druk, dus ik liep helemaal door naar achter. In de meeste Franse stadbussen zijn de stoelen hier in een soort halve cirkel opgesteld, en ik ging helemaal aan de zijkant zitten. Al snel kreeg ik gezelschap van een oudere meneer die midden in de halve cirkel ging zitten en een beetje voor zich uit aan het mompelen was.Ongeveer bij het Musée d’Orsay werd het echt druk in de bus, alle plaatsen in de halve cirkel achterin de bus waren nu bezet. Er zat een moeder met een kind dat zijn laarsjes steeds uittrapte, een vrouw van middelbare leeftijd die constant aan het bellen was, een man in een zwart pak die Le Monde aan het lezen was en studente met haar tas op schoot. De oude man was ondertussen gestopt met bazelen en je zag af en toe zijn ogen langzaam dicht vallen. Het was druk op de weg, de bus stond veel stil tussen de auto’s in de rij voor het stoplicht en zelfs de buschauffeur had daarom een krantje op schoot genomen. Buschauffeurs behoren immers tot een bijzondere groep mannen, de groep die wel meerdere dingen tegelijk kan doen. De oude man op de achterbank was ondertussen definitief in slaap gevallen.Pas ergens voorbij de Madeleine schrok de man weer wakker. Hij keek om zich heen en merkte gelukkig dat hij zijn stop nog niet voorbij was. Langzaam begon hij zijn spulletjes bij elkaar te pakken, zijn halte was blijkbaar niet meer zo ver weg. En inderdaad twee haltes later stond hij op om de bus te verlaten. 
Let op, beste lezer, dit is een goed moment op een wasknijper op neus te zetten of andere voorzorgsmaatregelen te nemen. Vanaf het moment dat de man opstond, steeg er namelijk een penetrante geur op achterin de bus. In eerste instantie dacht ik nog een flinke scheet, maar al snel ontdekte ik dat op de stoel die zojuist nog bezet was geweest, een duidelijk remspoor was achtergebleven.Ik keek om me heen, ook de andere mensen hadden het gebeuren opgemerkt. Met ongeloof keken we elkaar aan, niet wetend wat we met de situatie aanmoesten. Ik probeerde nog een opmerking te maken over een Hinderwetvergunning, maar kwam zo snel niet op de Franse term (Autorisation de la loi sur les nuisances?). De doordringende lucht bleef ondertussen achterin de bus hangen en nieuwe reizigers werden erop geattendeerd om vooral niet op de bewuste stoel te gaan zitten.Gelukkig moest ik twee haltes verder de bus uit en kon ik de geur en ‘de kleur’ achter me laten. De volgende keer pak ik misschien toch maar weer de metro. Al is de urinegeur die daar nog weleens in hoekjes te vinden is, ook niet alles. Volgende week, en dat beloof ik u, een wat hygiënischer verhaal.Bon week-end!
Soms krijg je van die verzoekjes die je verplicht moet honoreren. Zo'n verzoek kreeg ik deze week mijn biologieleraar. Hij vroeg mij via mijn blog mijn kennissen te attenderen op deze webpagina, waar haarfijn wordt uitgelegd dat Darwin's evolutietheorie geen geloof is, maar wetenschap. Ondanks dat hij helaas de verkeerde voetbalclub steunt, heb ik toch besloten dit bericht te plaatsen.Nou ken ik mijn publiek een beetje... en veel van mijn lezers zullen bij het zien van die website denken 'Dat is wel erg veel tekst....'. Om die mensen toch te bedienen, bij dezen:Rond 12 februari valt er een folder bij u in de bus namens kerkelijke organisaties in Nederland. Deze folder staat vol met suggestieve formuleringen en feitelijke onjuistheden, om Nederlanders ervan te overtuigen dat de keuze tussen evolutie en schepping vooral een kwestie van geloven is. Deze webpagina (hier nogmaals de link) laat alle punten zien waarop de folder niet klopt en dat er wel degelijk een wetenschappelijke basis is voor de evolutietheorie.
Dat is in het kort de boodschap van de webpagina. Ik wil u overigens wel aanmoedigen om toch even een kijkje te nemen op de website, want deze is wel degelijk erg interessant. Om de actie kracht bij te zetten, zijn er ook stickers gemaakt (hier verkrijgbaar) met de tekst NEE creationisme, JA Darwin. Maar het plakken van deze stickers voorkomt helaas niet dat u de misleidende folder toch in de bus zal krijgen.
Ik hoop hiermee jullie aandacht even op het onderwerp te hebben gevestigd en bovendien mijn biologieleraar een plezier te hebben gedaan. Ik neem aan dat hijzelf mij wel een pleziertje terug wil doen, door onderstaande banner op zijn weblog te plaatsen! Tot zover deze eenmalige tussentijdse berichtgeving. Vrijdag weer gewone verhalen uit Parijs!
In de week dat Amerika zijn nieuwe Messias begroette, de week dat Wilders toch discriminerend bleek te zijn en de week dat er doden vielen in de crèche, in die week ging ik terug naar de stad waar de zon schijnt tussen de regen door en de Franse kaas nog altijd fromage français wordt genoemd, naar Parijs dus.Er was niet zoveel veranderd in Parijs. Mijn kamer lag nog steeds op de 6e verdieping, de kerstversiering hing nog aan de bomen en Mona lachte lief als altijd. Toch was het anders dan voorheen, immers de Eiffeltoren wordt dagelijks 1 uur korter verlicht en er hingen nieuwe reclameposters in de metro. O ja, en het regende.Erg schokkende veranderingen zijn dus achter wegen gebleven. Ik begon in ieder geval mijn oude leventje weer op te pakken. Boodschapjes doen, iedere dag weer koken (ik mis jou ook, mams), een wandelingetje door de stad, boekje lezen, het bekende liedje. Ook ikzelf was dus niet echt veranderd.Toch heb ik deze week nog een paar verbazingen die ik jullie niet wil onthouden. Zo wenst iedereen hier elkaar nog een Gelukkig Nieuwjaar. Nou dacht ik altijd dat Driekoningen zo’n beetje de grens was, maar hier kom je er dus niet onderuit. Ik ben dus ook heel benieuwd of ik 2 februari als ik weer in de collegezaal zit, nog steeds ‘bonne année’ naar mijn hoofd geslingerd krijg. Wie weet.Ook ben ik er vandaag achtergekomen dat Fransen bang zijn voor de wind. Tussen twee buien door had ik namelijk bedacht dat het leuk zijn het Park Buttes Chaumont te bezoeken. Dit park ligt aan de noordoostkant van Parijs en heeft een enorme rotspartij in het midden waar een grote brug naartoe loopt en bovenop een klein prieeltje staat. Een mooi park dus.Goed, ik dus in de metro, daarna uitgestapt in de buurt van het park en even een rondje in de buurt gelopen. Het is overigens een treurige buurt, maar dat doet er nu even niet toe. Ik kom dus bij het park aan en dan blijken alle poorten gesloten te zijn! Achteraf lees ik op internet dat vandaag alle parken in Parijs gesloten waren wegens de hevige wind. De Fransen zijn niet zoveel gewend, zullen we maar zeggen.Goh Jeroen, was dit nou het meest schokkende wat je deze week hebt meegemaakt? Uhm, nou… Ik heb deze week een paart dingen geregeld, zo ben ik nu zeker van de nieuwe kamer en kan ik er waarschijnlijk per 1 maart in. Ook heb ik mijn laatste punten opgehaald en heb ik wat verzekeringsdingen geregeld. Verder heb ik rustig aangedaan. Dus tja… Volgende week misschien een spannender verhaal.
Tot die tijd.... Bon week-end à tous!
Ik had beloofd geen berichtjes te schrijven totdat ik in Frankrijk terug zou zijn. Helaas, ik ga me er niet aan houden. Soms is het gewoon even tijd om de geheugens op te frissen en de voortgang te melden. Hierbij een kleine update....Allereerst natuurlijk de tentamens. U weet het nog? 9 tentamens, 6 vakken, 1 week. Vandaag kreeg ik het goede nieuws, ik heb mijn semester gehaald. Ik heb voor 5 van de 6 vakken een voldoende gehaald en daarmee kan ik mijn ene onvoldoende compenseren. Ik heb dus gelukkig geen herkansingen!Ten tweede de mogelijke nieuwe kamer. Het is ondertussen zo goed als zeker dat ik de kamer krijg. De precieze datum dat ik kan verhuizen is nog niet bekend en krijg ik eind januari te horen, als ik ook het huurcontract onderteken. Wordt vervolgd dus.Tot slot (om het deze keer bij een kort berichtje te houden) wil ik nog even melden dat ik 19 januari weer naar Frankrijk vertrek. Nog dik 10 dagen dus om te genieten van erwtensoep, frikandellen, drop, satésaus en natuurlijk -als ik nog een gaatje kan vinden tussen het eten door- al die lieve mensen om mij heen!
