Anoniempje

Mijn naam is Jeroen, hier in Frankrijk Jerôme en een enkele keer Jeroo-en, maar deze week mocht niemand dat weten. Ik schreef op ieder antwoordvel mijn naam, geboorteplaats, geboortedatum en handtekening (ja-ha, ik ben het echt) in de rechtbovenhoek. Daarna heb ik die hoek dubbelgevouwen en dichtgeplakt met de bijgeleverde plakrand.

Anoniem dus, zodat de docent die het nakijkt niet wordt beïnvloed door de naam die boven het tentamen staat. Pas later op het secretariaat worden de hoekjes opengemaakt en de cijfers aan de namen gekoppeld. Maar mijn anonimiteit is helaas verloren gegaan. Dat zit zo, ik moest de tentamens in het Frans maken. Moet ik nog verder uitleggen….?

Anoniem of niet, 9 tentamens heb ik deze week gemaakt en geloof het of niet, ik heb er een goed gevoel over. Ik heb geen enkel tentamen echt verknald, dat durf ik wel te zeggen. Feit is natuurlijk dat ik niet bekend ben met de Franse leraren, dus dat ik niet weet hoe streng ze zijn. En dat kan met mijn camping-frans nog wel eens vervelend zijn.

Toch vond ik het wel zwaar om in 1 week 9 tentamens te maken. Je bent de hele dag bezig en dan wil je ’s avonds nog de volgende dag voorbereiden. Nou had ik woensdagavond ook nog een stroomstoring, dus zat ik ‘gezellig’ bij kaarslicht mijn stof te herhalen. Als dat niet romantisch is…. Parijs wordt niet voor niks de Cité d’Amour genoemd, zullen we maar zeggen.

Hoe dan ook, gelukkig bestond 1 van de 9 tentamens deze week uit het vak Engels. Ik ging hier natuurlijk met het volste vertrouwen naartoe en niet alleen ik, vele Fransen met mij. Dat wil zeggen, ze hadden allemaal vertrouwen in mij. Dus kon ik in het midden van de collegezaal gaan zitten, zodat de twee rijen achter mij lekker met me mee konden schrijven.

Misschien moet ik toch nog eens terug naar het gym om mevrouw Bongaerts persoonlijk te vertellen dat het wel meevalt met mijn Engels. Tenminste, dat zeggen ze hier. Ik ben er in ieder geval blij mee, want dat betekent dat ik een goed punt voor Engels kan gebruiken om een minder goed punt ergens anders op te halen.

Maar de tentamens zitten er gelukkig op en de koffer is gepakt, want morgen vertrekt de trein naar Nederland. Ik ben dan in de lage landen voor de duur van drie weken. Misschien wat langer afhankelijk van mijn resultaten voor de tentamens en wat perikelen rond een nieuwe kamer. Jawel, ik ga uit de bezemkast komen, het moest er toch eens van komen….

Het is nog niet 100% zeker, maar waarschijnlijk ga ik twee deuren verder wonen op een kamer die ongeveer twee keer zo groot is als degene die ik nu bezet. Maar goed, u moet het nog even niet doorvertellen zolang het niet zeker is. De wekelijkse berichtgeving op dit blog wordt in ieder geval gestaakt tot het moment dat ik weer in Frankrijk ben. Tot die tijd hoop ik weer wat lezers in levende lijven te zien. Voor nu wens ik iedereen

Feestelijke Kerstdagen
en een weergaloos 2009

Leerperikelen

Ik zal het kort houden deze week. Volgende week staan er op mij 9 tentamens in 5 dagen te wachten. Dus dat betekende voor mij deze week heel veel met de neus in de boeken zitten. Opdrachten maken, samenvatten, proeftentamens doen en feitjes stampen. Dat was zo’n beetje wat ik deze week heb uitgevoerd. Ik kan het niet veel leuker maken, dat was het namelijk ook niet.

Daarom deze week even geen uitgebreid bericht uit de Franse hoofdstad. Volgende week vrijdag zal ik weer de tijd nemen voor een wat langer stukje. Vast en zeker dan ook een bericht over hoe de tentamens zijn gegaan. Voor nu.. Iedereen een goed weekend gewenst!

Saint Nicolas

Om 12 uur vanmiddag was het klaar. De colleges van het eerste half jaar zaten erop. Om 12.01 ging er dan ook een vreemde golf door de collegezaal. Het besef dat de lessen erop zaten, maar tegelijkertijd het besef dat het harde werken nu pas begon. Er is nu één week de tijd om flink te leren om daarna in een week maar liefst 9 keer een tentamen maken.

Bovendien was het college het laatste dat we met zijn allen (dik 100 man) hebben gevolgd. Vanaf januari kiest iedereen een richting en zijn de groepen veel kleiner. Sommige mensen ga je dus minder zien en daardoor werd dat vreemde gevoel nog eens versterkt. Uit het niets kwam er een gitaar tevoorschijn. Twee mede studenten hadden een liedje over de master geschreven onder de passende titel ‘Nooit zonder mijn PCR’.

Voor de niet biologen onder ons, PCR is een techniek waarmee DNA vermenigvuldigd kan worden. Het was dan ook een nogal spottend nummer, waarbij allerlei dingen uit het afgelopen half jaar op de hak werden genomen. Lachend gingen we na afloop allemaal de zaal uit en wensten we elkaar veel succes met het leren. Nog 9 dagen te gaan….

Ik besloot na afloop van dit laatste college niet meteen met mijn neus in de boeken te gaan zitten, maar Sinterklaas te vieren op zijn Frans. U zult zeggen, wat is dat ‘Sinterklaas vieren op zijn Frans’? Mijn antwoord: Ik heb werkelijk geen flauw idee. Maar gelukkig kan ik goed improviseren...

Dus nam ik de metro naar het hartje van het 3e arrondissement en bracht een bezoek aan de Sinterklaas kerk. Dit is geen kerk voor lieden die ook na hun 10e levensjaar nog in Sinterklaas geloven, maar gewoon een katholieke kerk die gewijd is aan de heilige Sint Nicolaas. Ze noemen de kerk hier dan ook Saint-Nicolas-des-Champs (Sinterklaas van de Velden), naar de ‘Turkse’ heilige uit de 4e eeuw.

Mijn improvisatie bleek voldoende te zijn, want er hing een groot spandoek “Sinterklaasfeest van 4 tot en met 7 december”. De spanning gierde dan ook door mijn lijf toen ik de kerk binnenstapte. Zouden de pepernoten mij bij binnenkomst langs mijn oren vliegen? Zou ik misschien de Goedheiligman voor het eerst in 10 jaar weer eens de hand kunnen schudden? Ik stond te trillen op mijn benen.

Toen de deur achter mij dichtviel, kwam de anticlimax. Heiligschennis! Het eerste dat mij in het oog sprong, was een kerststal. Het mag toch alom bekend zijn dat kerst pas gevierd dient te worden, nadat de Sint het land heeft verlaten. Maar al snel zag ik in, dat vanuit Frans perspectief de Sint het land al had verlaten. Hij liep immers in Nederland rond.

Maar even verder kijken dus. Achter in de kerk bleek er een ‘braderie’ aan de gang te zijn. Braderie dient dan gelezen te worden als een chic woord voor rommelmarkt. En met alle respect voor alle ijverige vrijwilligers die de talloze spulletjes bij elkaar hadden gesleept, rommel was het. Kleren, spelletjes, video’s, boeken, servies, alles was te koop. Maar de pepernoten en speculaasjes waar ik naar op zoek was, waren natuurlijk nergens te vinden.

Tot mijn oog viel op een soort taai-taai koek in een chocolade-jasje. Om de kerk te steunen, heb ik deze dan maar gekocht. Bovendien was mijn maag ook niet ontevreden over mijn aankoop. Op ‘braderie’ leerde ik ook dat ik een dag te vroeg was. Het Sinterklaasfeest in de betekenis van kinderfeest zou zaterdagmiddag 6 december worden gevierd en ik viel helaas niet in de leeftijdscategorie die mee mocht doen.

Enigszins gedesillusioneerd ging ik dan ook weer naar huis. Eenmaal thuis besloot ik nog maar een beetje verder te improviseren. Bij het trekken van de lootjes trok ik verassend genoeg mezelf. Na lang nadenken, besloot ik hutspot voor mezelf te maken. Het werd toch wel de meest smakelijke surprise die ik in al die jaren heb gehad. En het gedicht, tja... dat moet ik u helaas verschuldigd blijven....