Het was een levendig gezicht bij binnenkomst. Tussen de vele kasten die helemaal vol stonden met flessen wijn, waren kleine tafeltjes opgesteld waaraan opgewonden Fransen boven een stomend bord zaten te discussiëren. Lege wijnkistjes waren bijgeschoven om de laatste stamgasten een plek te geven en toch stond er nog een gedekte tafel vrij waarop een bordje ‘gereserveerd’ prijkte. Het was onze tafel.
De ober wees ons, dat wil zeggen ik, Marieke en Thijs de tafel en verwijderde het bordje. De oude houten tafel stond helemaal aan de voorkant van de ruimte. Pas toen we plaats hadden genomen, bleek hoe dicht we op de etalage zaten. Een onverhoedse armbeweging zou een kettingsreactie tot gevolg hebben, waarbij iedere fles wijn een volgende om zou tikken en op de grond kapot zou vallen. Gelukkig kon een dergelijk bloedbad voorkomen worden.
De vriendelijke ober die ons de tafel had gewezen, kwam nou met een ouderwets schoolbord bij de tafel staan, dat hij tijdelijk op een wijnkistje liet rusten. Op het reusachtige bord stonden eigenlijk slechts drie dingen, een voorgerecht, een hoofdgerecht en een nagerecht. De keus die ons werd voorgeschoteld bestond niet uit wat we wilden eten, maar of we een voor- en een hoofdgerecht danwel een hoofd- en een nagerecht namen.
De ober wees ons, dat wil zeggen ik, Marieke en Thijs de tafel en verwijderde het bordje. De oude houten tafel stond helemaal aan de voorkant van de ruimte. Pas toen we plaats hadden genomen, bleek hoe dicht we op de etalage zaten. Een onverhoedse armbeweging zou een kettingsreactie tot gevolg hebben, waarbij iedere fles wijn een volgende om zou tikken en op de grond kapot zou vallen. Gelukkig kon een dergelijk bloedbad voorkomen worden.
De vriendelijke ober die ons de tafel had gewezen, kwam nou met een ouderwets schoolbord bij de tafel staan, dat hij tijdelijk op een wijnkistje liet rusten. Op het reusachtige bord stonden eigenlijk slechts drie dingen, een voorgerecht, een hoofdgerecht en een nagerecht. De keus die ons werd voorgeschoteld bestond niet uit wat we wilden eten, maar of we een voor- en een hoofdgerecht danwel een hoofd- en een nagerecht namen.
We waren terechtgekomen in een slijterij of wijnwinkel die tijdens de lunchuren tevens als restaurant dienstdeed. Het concept was simpel, de bezoeker eet wat de pot schaft onder het genot van een goed glas wijn dat voor een winkelprijs werd aangeboden. De keuze zat hem dan ook in de drank, en keuze, die was er….Flessen in prijs variërend van enkele euro’s tot enkele honderden euro’s stonden kriskras door elkaar opgesteld en werden met een even grote liefde door de ober geopend. Nadat de keuze was gevallen op een goede Bourgogne, werd al snel het eten opgediend. Een werkelijk heerlijke Boeuf Bourgignon werd voor ons op tafel gezet.
Terwijl van de stamtafel alweer een volgende stemverheffing klonk, begonnen wij te eten. Het vlees was zo zacht dat het met een rietje opgeslurpt zou kunnen worden. Maar we hielden het netjes en gebruikten ons bestek. Ondertussen kwam de een na de andere binnen met de vraag of er nog een tafeltje vrij was, maar de vriendelijke ober moest ieder teleurstellen.
We aten dat het ons een lust was en terwijl ik iets hoorde mompelen in de trant van ‘onovertroffen’ en ‘smaakexplosie’, bleek er voor de etalageruit een redelijke groep mensen was blijven stilstaan. Even dacht ik dat het was vanwege onze uitstekende tafelmanieren, maar al snel bleek het voor de aanbieding van de week was, een uiterst scherp geprijste Bordeaux.
Eten in de etalage, maar wel in een Franse huiselijke sfeer en onder het genot van een goed glas wijn. Voldaan gingen we dus weer naar buiten, de stad in.
