Wat zullen we feesten, 7 dagen lang! Dat was de boodschap ruim een week geleden op weg naar het centrum van Nijmegen voor de jaarlijkse vierdaagsefeesten. Het programma was dan wel niet bijzonder, toch gingen we met goede moed de mensenmassa in. Er is immers niets idealer dan een feestweek om iedereen in Nederland weer eens te zien!
En zo stond ik zaterdagavond op de Waalkade mee te brullen met Wolter Kroes’ Viva Holandia, een hit die ik vorige zomer zo goed had weten te ontlopen door mijn verblijf in Spanje. Maar Wolter had er zin in en het publiek schreeuwde vrolijk mee. Zelf heb ik nog de hele nacht liggen dromen van overvliegende bierglazen die een klevend spoor in mijn haren achterlieten.
Een deja-vu ervaring had ik dan ook toen ik de volgende avond bij de Sjonnies stond en een regen van het brouwsel op mijn hoofd en schouders landde. Het was nog maar een voorproefje van alle gewone regen die ik later die avond en de rest van de week nog over me heen zou krijgen.
Het werd een leuke avond; de Sjonnies leverden een standaard show en kregen het hele plein aan het zingen en dansen. Bonnie St. Claire leverde een standaard show en kreeg een glas bier in haar gezicht.
De avonden die zouden volgen, stonden in het teken van regen en matige artiesten. Iets dat ik me ten volle besefte toen ik donderdagavond bij ‘headliner’ Boris stond. Om me heen stond het echte ‘Idolspubliek’. U kent het wel, permanentjes en bierbuiken die bij hoge uitzondering de TV hadden verruild voor een avondje uit.
En nadat ik eerder op de avond ex-idol Nikki al Michael Jackson-klassieker Beat It had horen verkrachten, sprongen de tranen in mijn ogen bij de danspasjes van Boris. De zelfbenoemde Jackson-specialist zal toch nog een beetje moeten oefenen voordat hij de onnavolgbare bewegingen van de meester zelf kan opvoeren. Ondertussen vroeg ik me af waar de originaliteit was gebleven.
Was het dan allemaal malheur? Nee hoor, de regen en de muziek konden mijn vierdaagsefeesten niet bederven. Het was gezellig om met mensen door de stad te lopen die ik het afgelopen jaar heb moeten missen. Met de sfeer zat het bovendien wel goed op een aantal bekende plekken.
Bovendien was er op de woensdagavond toch nog een muzikaal hoogtepunt te vinden in de stad. In de St. Stevenskerk trad Moke op, dat wil zeggen de kern van de band (3 van de 5 leden) met een kwartet van strijkers. De bekende nummers dus op een bijzondere manier en in een bijzondere setting uitgevoerd en dat leverde een paar pareltjes op.
Vooral het slotnummer van de setlist ‘the Long Way’ werd door de strijkers veel intenser dan het origineel. Bij andere nummers was de inbreng van de strijkers minder en miste ik toch echt de drummer, die was thuisgebleven. Toch was het geheel een geslaagd experiment. Tevreden liep ik woensdagavond de kerk dus uit, de regen tegemoet…
dinsdag 28 juli 2009
zaterdag 4 juli 2009
Naar de Gay Parade
Het was ruim 30 graden, geen schaduw en voor mijn neus stond een open vrachtwagen met hierop een dansende man in een goud-glitterende onderbroek. Op dat moment vroeg Roel mij ‘Zou jij nou ook niet zo’n mooi goud broekje willen?’
Natuurlijk ga ik u ook deze week weer iets vertellen over het leven in Parijs, zoals u van mij gewend bent. Maar eerst een paar informatievere opmerkingen. Afgelopen week heb ik mijn eerste studiejaar in Frankrijk afgerond met een presentatie. Hierdoor heb ik ook de laatste studiepunten binnengehaald en heb ik dit jaar afgesloten zonder dat ik iets moet herkansen in de zomer.
Dit geeft mij de mogelijkheid om 9 juli de trein naar Nederland te pakken. De rest van de maand juli en begin augustus zal ik dan in ieder geval in Nijmegen vertoeven. Voor de berichtgeving op dit blog heeft dit geen gevolgen. Ik ben van plan ook tijdens de zomer hier berichten te plaatsen, al zal het onregelmatiger zijn dan tot nu toe. Tijdens mijn verblijf in Nederland ben ik verder gewoon via mijn Nederlandse telefoonnummer te bereiken.
Maar goed, genoeg geklets, terug naar de gouden broekjes aan de boulevard Montparnasse.
U hoeft overigens niet bang te zijn om dadelijk een foto van mijzelf in een gouden broekje aan te treffen, want ik heb het genereuze aanbod van Roel afgewezen. Het mocht dan wel warm zijn, er zijn esthetischere oplossingen om verkoeling te vinden. Om me heen dachten mensen hier overigens anders over, zo bleek uit de schaars geklede lichamen die af en toe langskwamen.
Een gouden broekje vinden was geen probleem geweest. Het was namelijk Gay Pride in Parijs en wie denkt dat dit een statement is voor de homo-emancipatie, die zit er naast. Het ooit idealistische evenement is verworden tot een commercieel vehikel waarbij op iedere straat hoek t-shirt, gekleurde vlaggen en meer ongein te koop is.
Het is geen geheim dat ik persoonlijk nogal een afkeer heb van het overdreven gedoe tijdens de gemiddelde homoparade. Maar toen Roel en ik afgelopen weekend toch in de buurt waren, moesten we er toch even langs. En aangezien ik me van TV voornamelijk een man met een hoed en een roze stropdas op een boot herinnerde, ging ik op zoek naar de man met de hoed.
Maar dat bleek nog niet zo simpel. Toen ik tussen de talloze roze en paarse exemplaren een eerste zwarte hoed vond, bleek hieronder een breedgeschouder man met snor te zitten die in 'kleren' liep waarvoor minstens vijf koeien het leven hadden gelaten. En het volgende hoedje dat ik zag, maakte zulke soepele heupbewegingen. Dat kon nooit iemand uit een Nederlands kabinet zijn.
Het leek wel alsof iedereen vandaag een hoofddeksel droeg om zich te beschermen tegen het felle zonlicht. Maar die ene man die ik op TV had gezien, was natuurlijk nergens te bekennen. Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik Plasterk ook niet had verwacht tijdens dit Parijze homofeestje. Ik was eigenlijk meer op zoek naar Bertrand Delanoë, de homoseksuele burgemeester van Parijs.
Maar toen we zolang in de zon hadden gestaan dat we overal waanvoorstellingen van mannen met hoeden zagen, werd het tijd om een koelere plek op te zoeken. Zonder Plasterk of Delanoë te hebben gezien, verliet ik de boulevard met de 'knapste jongen' van de hele parade. Toen ik maandagochtend de krant opensloeg, las ik dat Delanoë er wel had rondgelopen. Maar of hij ook een hoed op had? Misschien zelfs wel een goud onderbroekje!
Natuurlijk ga ik u ook deze week weer iets vertellen over het leven in Parijs, zoals u van mij gewend bent. Maar eerst een paar informatievere opmerkingen. Afgelopen week heb ik mijn eerste studiejaar in Frankrijk afgerond met een presentatie. Hierdoor heb ik ook de laatste studiepunten binnengehaald en heb ik dit jaar afgesloten zonder dat ik iets moet herkansen in de zomer.
Dit geeft mij de mogelijkheid om 9 juli de trein naar Nederland te pakken. De rest van de maand juli en begin augustus zal ik dan in ieder geval in Nijmegen vertoeven. Voor de berichtgeving op dit blog heeft dit geen gevolgen. Ik ben van plan ook tijdens de zomer hier berichten te plaatsen, al zal het onregelmatiger zijn dan tot nu toe. Tijdens mijn verblijf in Nederland ben ik verder gewoon via mijn Nederlandse telefoonnummer te bereiken.
Maar goed, genoeg geklets, terug naar de gouden broekjes aan de boulevard Montparnasse.
U hoeft overigens niet bang te zijn om dadelijk een foto van mijzelf in een gouden broekje aan te treffen, want ik heb het genereuze aanbod van Roel afgewezen. Het mocht dan wel warm zijn, er zijn esthetischere oplossingen om verkoeling te vinden. Om me heen dachten mensen hier overigens anders over, zo bleek uit de schaars geklede lichamen die af en toe langskwamen.
Een gouden broekje vinden was geen probleem geweest. Het was namelijk Gay Pride in Parijs en wie denkt dat dit een statement is voor de homo-emancipatie, die zit er naast. Het ooit idealistische evenement is verworden tot een commercieel vehikel waarbij op iedere straat hoek t-shirt, gekleurde vlaggen en meer ongein te koop is.
Het is geen geheim dat ik persoonlijk nogal een afkeer heb van het overdreven gedoe tijdens de gemiddelde homoparade. Maar toen Roel en ik afgelopen weekend toch in de buurt waren, moesten we er toch even langs. En aangezien ik me van TV voornamelijk een man met een hoed en een roze stropdas op een boot herinnerde, ging ik op zoek naar de man met de hoed.
Maar dat bleek nog niet zo simpel. Toen ik tussen de talloze roze en paarse exemplaren een eerste zwarte hoed vond, bleek hieronder een breedgeschouder man met snor te zitten die in 'kleren' liep waarvoor minstens vijf koeien het leven hadden gelaten. En het volgende hoedje dat ik zag, maakte zulke soepele heupbewegingen. Dat kon nooit iemand uit een Nederlands kabinet zijn.
Het leek wel alsof iedereen vandaag een hoofddeksel droeg om zich te beschermen tegen het felle zonlicht. Maar die ene man die ik op TV had gezien, was natuurlijk nergens te bekennen. Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik Plasterk ook niet had verwacht tijdens dit Parijze homofeestje. Ik was eigenlijk meer op zoek naar Bertrand Delanoë, de homoseksuele burgemeester van Parijs.
Maar toen we zolang in de zon hadden gestaan dat we overal waanvoorstellingen van mannen met hoeden zagen, werd het tijd om een koelere plek op te zoeken. Zonder Plasterk of Delanoë te hebben gezien, verliet ik de boulevard met de 'knapste jongen' van de hele parade. Toen ik maandagochtend de krant opensloeg, las ik dat Delanoë er wel had rondgelopen. Maar of hij ook een hoed op had? Misschien zelfs wel een goud onderbroekje!
Abonneren op:
Posts (Atom)