Viva España!

De tuut zit nog in mijn oren terwijl ik de stukje schrijf. Want feest is het hier! Toeterende auto's, zingende mensen, toeters in alle vormen en maten, Bengaals vuurwerk, kleine orkestjes, alles wordt uit de kast gehaald. Want wij zijn Europees kampioen!

Nou ja... 'wij', laten we zeggen 'mijn tijdelijke thuisland' is Europees kampioen, want het voelt toch als 'zij'. Ondanks dat het geweldig is om in de feestende massa te zijn en net zo hard mee te zingen met Viva España en Campéones als iedere Spanje, is het toch hun feestje. Maar wat voor een feestje! Geweldig om op dit moment in Spanje te zijn.

Het heeft heel erg lang geduurd voordat het EK hier in Spanje ging leven. Tot aan de halve finales zag je nergens Spaans vlaggen of rood-uitgedoste Spanjaarden. Mensen volgden het wel, maar het dagelijks gesprek was belangrijker. In de kroeg werden de wedstrijden met een half oog gevolgd. Pas na de penalty serie tegen Italië begon het langzaam los te komen.

Op maandagochtend verscheen plots een Spaanse vlag in de kantine van de universiteit en na de halve finales gingen de toeterende auto's door de straat en werd er vuurwerk afgestoken. Zaterdag in Cadiz waren er ook Spaanse vlaggen aan de balkons te vinden. Langzaam ging alles tot een climax. En die climax was vandaag, tijdens de wedstrijd waren er eindelijk in het rood geklede Spanjaarden en eindelijk zaten de cafés vol.

Nu pas, tijdens de finale, leefde het echt en de supporters werden niet teleurgesteld. Want de Spanjaarden speelden na de eerste 15 minuten een prima wedstrijd en kwamen eigenlijk geen moment meer echt onder druk te staan. Bij iedere kans van de Spanjaarden gingen de kreten door de ruimte en bij de goal van Torres was het natuurlijk feest.

En dan daarna! Geweldig! Iedereen de straat op, Spanjaarden die dansten en feestvierden in de fontein, een file van toeterende auto's en overal Spaanse vlaggen. Overweldigend! En daar ga ik nu lekker nog even van nagenieten... Weltrusten!


Meer video's hopelijk vanaf morgen te zien via mijn Volkskrant pagina

de Spanjaard

‘Ken je Juan niet?’ Een gefronste wenkbrauw. “Je kent Juan toch wel?”
“Juan heeft donkere haren en idem ogen. Zo’n mat in de nek, beetje ongeschoren gezicht… Je weet wel, alsof scheren hem in zijn mannelijkheid zou aantasten. Tja, verder, hij is niet erg groot, net een paar kilotjes teveel en het lijkt of hij iedere dag dezelfde broek aan heeft.”

“Waar ik hem van ken? Nou, Juan houdt ervan om gezellig wat te drinken. Ik denk dat zijn huis stinkt ofzo. In ieder geval is Juan veel buiten de deur. Juan ontbijt rond 11.00 in een barretje. Hij neemt een kop koffie (solo of con leche) en eet daarbij een moyette.”
“Tja, hoe omschrijf ik dat. Een broodje dat wordt geroosterd. Hij neemt daarop olie met tomaat, jam of een beetje ham.”
“Ja inderdaad, je kan Juan ook na 18.00 aantreffen in dat barretje. Maar dan neemt hij gewoon een biertje, of iets sterkers, als hij een slechte dag heeft gehad. Soms eet hij er dan ook iets bij, een tapa. Maar dan maar één schaaltje of soms twee. Misschien dat ie daarom ook die paar kilotjes teveel heeft.”

“Nee, ik weet zeker dan hij geen José heet. Maar volgens mij heeft Juan een neef die José heet. Familie is heel belangrijk voor Juan. Ze zijn vaak bij elkaar over de vloer en iedereen is altijd welkom. Soms denk ik weleens dat hij een beetje bang is voor de grote wereld. De familie is een veilige plek waar hij altijd naar kan terugkeren.”
“Juan vindt mensen om zich heen heel belangrijk. Hij is heel erg gericht op zijn eigen omgeving.
Nee, hij laat zich niet storen in zijn dagelijkse bezigheden. Volgens mij volgt Juan het nieuws wel, maar raakt het hem niet echt. Hij windt zich in ieder geval niet snel op.”

“Midden op de dag vertoont Juan zich niet buiten de deur. Vindt hij te warm. Juan zit ook nooit in zijn tuin ofzo. Het liefst houdt in de zomer een siësta. Bang dat ie verbrand zeker?”

“Ja, natuurlijk komt hij wel buiten. Het is geen kluizenaar ofzo. Nee, hij gaat rond 18.00 naar dat barretje en daarna slentert hij nog wat door het centrum. Vaak doet hij dan ook de boodschappen. Hij vindt dat erg gezellig. Al zijn vrienden zijn dan op straat en constant komt hij mensen tegen.”

“Ja, Juan heeft veel vrienden. Tenminste, dat denk ik. Als Juan iemand tegen komt begroet hij hem altijd uitbundig. Een hand, schouderklopje of zelfs meer, of twee kussen op de wang als het een dame is. Juan loopt ook nooit meteen verder. Altijd maakt hij even een praatje. Zo blijft Juan op de hoogte van het leven van de mensen die hij kent.”

“Of het hem echt interesseert? Nou dat weet ik niet hoor. De gesprekjes zijn erg oppervlakkig en bovendien voert hij ze met iedereen. Hij zal zag toch niet echt zo interesseren voor al die mensen? Laatst zag ik hem nog zo praten met de moeder van de tandarts van de buschauffer van lijn 3.”
“Och die ken jij ook? Dat is toevallig!”

“Ja, Juan houdt wel van een drankje. Hij mixt er vrolijk op los, rum, sherry, tinto en dat dan met cola, sprite, lemon, roept u maar…
Inderdaad, anders gewoon een Cruzcampo. En dan het liefst in een park natuurlijk. Op vrijdag of zaterdagavond met zijn allen, maar eigenlijk is openbaar drinken tegenwoordig verboden…”

“Jij doet dat ook nog steeds?”
“Tja, wie niet? Hoe heet je eigenlijk?” “Ook Juan?” "Ohw.."
“Vale”

Ons kent Ons

We hadden het gefixt. De blonde krullen van Noortje, de lange benen van Lieke en tja, de drie woorden Spaans van mij waren genoeg om de barman over te halen. De barman is overigens een goedlachse beetje dikke man die altijd in is voor een praatje, wat lastig is voor Hollanders die niet zoveel Spaans spreken. Uiteindelijk komen we er samen gelukkig altijd uit en zo ook deze ochtend.

We konden dus ’s avonds Holanda-Romania kijken en dat was al een meevaller. Je begrijpt natuurlijk dat eigenlijk ieder ander barretje voor Italia-Francia koos. We zaten ’s avonds dan ook in met maar enkele anderen in dit barretje. Aangekleed in het oranje. Want vooraf aankondigen dat je komt kijken, verplicht natuurlijk tot iets. De wedstrijd kon beginnen.

In de bar waren nog een paar andere mensen aanwezig die geanimeerd zaten te kijken hoe die Hollanders dat voetbal beleefden. Uiteraard gniffelend bij iedere kans voor de Roemenen. De duimen werden omlaag gestoken, ondertussen roepend dat het maar niks was met Nederland vandaag.

Halverwege de wedstrijd kwam er echter een man met wel heel veel interesse onze kant op gelopen. Of we Nederlanders waren? Een vraag die we ondertussen natuurlijk niet meer ontkennend konden beantwoorden. Maar voor we het wisten vroeg hij “Op vakantie?”, maar dan wel in 100% Nederlands. Iets wat ik hier nog nooit heb meegemaakt.

Een Spanjaard die Nederlands sprak… en ik maar denken dat ik ondertussen alles hier wel had meegemaakt. Al snel ontstond er in de Spaanse bar onder de wedstrijd dan ook in gesprek in het Nederlands met de Spanjaard. We moesten uitleggen wat we hier deden, waar we woonden, voor hoelang we hier waren. Hij was geïnteresseerd.

Ondertussen kwamen we ook meer over hem te weten. Hij was gastarbeider geweest in Nederland. Na 40 jaar trouwe dienst mocht hij met pensioen en was hij teruggekeerd naar zijn geboortegrond; Puerto Real, Spanje. Zijn kinderen woonden nog steeds in Nederland, zij waren daar immers opgegroeid.

Ondertussen werd het 1-0 en ging hij naar huis. In plaats van “Hasta Luego” werd er geroepen “Tot ziens” en “Dag”. De wedstrijd ging verder en de sfeer bleef goed, het werd immers 2-0. Een Hollandse avond in Zuid-Spanje. Toch even het ‘Ons-kent-Ons’ gevoel, met een Nederlandse Spanjaard!

Spaanse EK-Stemming en Stakende Spanjaarden

De wedstrijd staat op het punt om te beginnen en ik stap een barretje binnen. De opkomst is niet hoog, slechts drie sigaretten en een sigaar. En dat terwijl de volksliederen (himnos nacionales) al gespeeld zijn en de spelers elkaar de hand schudden. Nee, druk is het niet.

Ik bestel een cola bij de barman en zeg hem dat het niet druk is. “Nee, maar wat een stomme tijd ook. Zes uur… Iedereen is nog aan het werk.” Ik geef hem gelijk en draai naar het scherm. De barman heeft ook wel een punt. Een Spaanse werkdag duurt tot 20.00 en voetbal kijken is er dan niet bij.

Toch zijn er een paar mensen die wel eerder vrij wisten te krijgen. De drie sigaretten bijvoorbeeld, aan hun kleding te zien komen ze direct uit hun werk. En ook hun beroep is te raden, waarschijnlijk schilders en een automonteur. Dit is het moment waarop de lezer, u dus, een man voor u moet zien met een afgedragen spijkerbroek vol met witte verf vlekken met een idem t-shirt. De automonteur dient te worden bedacht als een stinkende man met een blauwe gevlakte overal. In het verdere stukje is dan ook aan te raden uw neus gesloten te houden.

Maar goed terug naar de sfeer in de bar. Welke sfeer? Ik heb geen flauw idee. Waar in Nederland iedereen is uitgedost in het oranje en het knetterdruk is de cafés, is het hier maar een saaie bedoening. En dat ligt niet aan de bar waar ik zit. Want na een kort rondje te hebben gelopen, blijken alle barretjes in de buurt hetzelfde te zijn. Overal waar ik langsloop zie ik verwachtingsvolle blikken van barman, die ik vervolgens met een verontschuldigend gebaar achterlaat. Er moet wel een verdomd mooie barman staan, wil ik zo simpel naar binnen te lokken zijn.

Hoe dan ook, terug in de bar waar ik begon tussen de sigaar en de sigaretten, kijk ik de wedstrijd verder. Ik probeer de sfeer nog een beetje op te halen. Maar mijn uitroep “Donde estan esos bitterballen?”, leidt alleen tot fronsende gezichten en niet tot een sfeerverhoging. Pas bij de goals van Spanje komt er een beetje sfeer in de tent. Na de eerste goal (gol!!!!!!) wordt er flink gejuicht. Vanaf dan wordt er bij iedere Spaans counter een beetje geroepen (vamos! vamos!). Maar echt gezellig wordt het niet.

Drukker wordt het wel. Af en toe komen er mensen binnen die blijkbaar klaar zijn met werken. Je kan deze mensen indelen in twee groepen. De eerste helft komt binnen, merkt dan pas op dat er voetbal is. “Oh, futbol.” Bestelt dan zijn drankje en kijkt met een half oog naar de tv. Als het glas leeg is, gaan ze weer naar huis.
De andere helft blijft wel de wedstrijd afkijken. Uiteindelijk zitten er misschien 8 man. Bij de laatste goal wordt er nog wat gediscussieerd, “Was dit niet buitenspel?”, maar dat was het. Bij het laatste fluitsignaal lopen tegelijk 6 man, waaronder ik naar buiten. Wedstrijd voorbij, terug naar het dagelijks leven.

De Spanjaarden laten zich niet afleiden van huns dagelijkse beslommeringen door het EK, zoals ze zich eigenlijk door niks laten storen. Spanjaarden zijn voetbalfans, absoluut, maar dan wel van hun club uit hun eigen dorp. Het nationale elftal zegt ze weinig. Bovendien wat was ook weer eens de laatste keer dat Spanje verder kwam dan de kwartfinales op een EK of WK? Juist, 25 jaar geleden (1984…)
De wedstrijden van 18.00 worden hier dan ook niet eens uitgezonden (met uitzondering van het Spaanse elftal) op het open net. Quatro (de Spaanse zender) heeft geen geld over gehad voor deze wedstrijden en dus zijn ze alleen achter de decoder op Canal+ te bekijken.

Bovendien hebben de Spanjaarden op dit moment wel iets anders aan hun hoofd. De vrachtwagenchauffeurs in Spanje hebben een crisis uitgeroepen. Vanwege de alsmaar stijgende dieselprijs (dit jaar al 20%) zijn ze gaan staken. Hierdoor wordt er in heel Spanje helemaal niet meer door vrachtwagens gereden. Het gevolg? Geen benzine aan de pomp, lege supermarkten en geen levering van gas meer. Gas wordt hier nog gewoon in flessen geleverd en zonder gas heb je dus geen warm water. Hoelang dit nog gaat duren? Geen idee. De chauffeurs zeggen dat ze net zolang doorgaan totdat er aan hun eisen wordt voldaan. Tot die tijd teren wij in op onze diepvries…

de Tragedie van het Wachten

We schrijven 15 mei 2008, de dag voor mijn verjaardag en tevens de laatste dag dat ik RNA moest isoleren. Wat was dit een mooie dag. Uit alle monsters was het RNA gezuiverd en we konden verder met de volgende stap. Bovendien was ik bijna jarig en zou mijn moeder dat weekend komen. Tevreden liep ik dan ook naar huis die avond.

Wie kon op dat moment vermoeden dat het onderzoek daar zou stokken? Oh goden, wie had deze tragedie kunnen voorzien? Ook op 16 mei scheen de zon ons nog tegemoet. De verjaardag werd gevierd en niemand maakte zich druk. Immers de woensdag zouden we verder gaan, nadat mijn moeder weer naar Nederland zou zijn teruggekeerd.

Die woensdag echter begon het kwaad de vooruitgang te betomen. Zoals de wind, gewoonlijk vol kracht en zwierigheid, op open zee de boot stil legt op het ongegolfde water, achter laat en de zeilen laat verslappen, zo bleef het onderzoek stil liggen. Het lange wachten begon.

Eerst op de mensen die de volgende stap zouden uitleggen en later, vanaf 27 mei, op de materialen die besteld zouden worden. Maar noch de gedrevenheid van Jeroen, noch de Spaanse onderhandelingen van Yvette, konden het onheil doen afwenden. Het onderzoek ligt nog steeds stil.

Vandaag zou alles weer omdraaien en de wind de boot weer in beweging zetten. Maar toen kwam de bode met het slechte nieuws. Deze boodschap deed alle hoop op een snelle voortzetting vervliegen. 23 juni is de nieuwe dag waarnaar wordt toegeleefd. Op deze dag zal alles in orde zijn, op deze dag zal het onderzoek eindelijk weer verder gaan.

Getroost met een kop koffie en een media moyette (si, con tomate y aciete) zaten de Jeroen en Yvette in de kantine, wachtend op de deus ex machina die alles zou komen oplossen. Maar deze verscheen niet. Dus even besluiteloos als voordien, verlieten ze de ruimte…

6 juni 2008 -
De Spaanse instelling hier begint een beetje een tragedie te worden. Het begint nu namelijk allemaal wel erg lang te duren. Sterker nog het duurt gewoon te lang. We zijn nu alle opties aan het afwegen, want het zal voor mij lastig worden om het onderzoek te kunnen afronden. Hierdoor kom ik een beetje in de knoop met het verslag dat ik hierover moet schrijven. Daarom gaan we maandag zoeken naar een goede oplossing voor mijn laatste maand hier.
Zo is het leven in Spanje, je weet nooit wat je de volgende dag gaat doen en alles gaat langzamer dan in Nederland. Op zich niet erg, maar voor mij wel omdat ik nou eenmaal een strakke deadline heb. Op 5 juli vertrekt immers mijn vliegtuig naar Spanje.
Ondertussen geniet ik hier van het mooie weer en lig ik bijna dagelijks aan het strand. Je moet toch iets met je tijd! ;)