De wijk waar ik woon, wordt gedomineerd door statige huizen, dure auto’s en parmantige dames. De middenstand heeft zich aan deze rijkelui aangepast. Hierdoor vind je bij mij in de buurt voornamelijk dure winkels, waar deftige schoenen, chique maatpakken en smaakvolle delicatessen worden verkocht. Het zijn winkels die ik nooit binnen ga. De enige luxe die ik mezelf toesta, is de kapper.
Afgelopen week was het weer zover. Ik werd ontvangen door een man met een lange paardenstaart. Zijn functie was grappenmaker. Hij maakte met iedere klant een praatje en een geintje en nam - als hij tijd had - tussendoor ook de telefoon nog op. Nadat mijn jas was aangenomen, kon ik plaatsnemen op de leren fauteuil met een kopje koffie. Ik was zo aan de beurt.
In de hoek zat een dame die uitgebreid aan het telefoneren was. Het was een fraai gezicht. Terwijl mevrouw met de telefoon aan haar oor zat, deed de kapster haar uiterste best om met haar schaar geen krassen op het dure toestel te veroorzaken.
Aan de andere kant van de salon zat een dame die ik ergens in de 50 schatte, maar nog hopeloos haar best deed om er jong uit te zien, met grote leren laarzen en een te diep decolleté als gevolg. Deze tweede dame had bovendien haar hondje meegenomen, zo’n klein wit harig model. Terwijl mevrouw geknipt werd, maakte het mormel de hele kapsalon onveilig. Het beest waggelde heen en weer en blafte naar alles wat bewoog. Maar u begrijpt, het personeel vond het allemaal even enig.
Ondertussen werd de dame in de hoek in de lak gezet. De telefoon werd er zelfs even voor weggelegd. Toen de derde spuitbus was aangerukt, was het klaar en werd er afgerekend bij de paardenstaart. Het betekende dat ik aan de beurt was. Ik mocht plaatsnemen bij de wasbakken.
Goddelijk was het. Nadat het water op temperatuur was gebracht (Is het niet te warm?) en de shampoo was aangerukt, begon het spel van de vingers over mijn hoofdhuid. Bij een kapper op stand worden namelijk geen haren gewassen, nee, daar wordt een hoofdmassage gegeven. Tien minuten lang wist de vriendelijke blonde dame feilloos alle drukpunten op het hoofd te vinden, zodat ik totaal ontspannen weer uit het water kwam. Heerlijk! Je zou er bijna hetero van worden. Immers, iemand die zo goed met haar vingers is, afijn…
Vervolgens kwam ik bij mijn vaste kapster. Hier kreeg ik een standje, want hoelang was ik niet bij de kapper geweest? Dat kon zo natuurlijk niet. Bij een kapsalon op stand dien je niet met een half verlopen kop binnen te komen. Maar goed, hoe wilde ik het hebben?
Ik antwoordde dat ik het werkelijk niet wist en vroeg of zij een advies had. Hierop bekeek ze met een soort timmermansblik mijn hoofd, haalde haar hand een keer door mijn haar en begon mysterieus te glimlachen. Ze had wel een idee, zei ze. Ze zou me niks zeggen, ging het gewoon uitvoeren en dan zouden we daarna nog wel eens zien!
Daar verdwenen mijn lange lokken. Er werd hard gezwoegd, vooral op de irritante rechterkant van mijn hoofd. Toen ze klaar was, toonde ze trots haar resultaat aan de rest van de kapsters die in een kringetje om me heen kwamen staan. Mijn hoofd werd besproken, want met al die kruinen en de irritante rechtkant schijn ik een echt ‘studieobject’ te zijn.
Maar aan dit groepsgesprek kwam een einde door de man met de paardenstaart. Of de dames niet op konden houden met hoofd van de klant af te kraken! Er werd gelachen en ik kon afrekenen. Mijn jas werd gehaald en over mijn schouders geslagen. Mijn kapster hield de deur voor me open en ik dankte nog eens hartelijk. Na ruim een uur stond ik weer buiten. Teveel betaald uiteraard, maar tevreden.
Afgelopen week was het weer zover. Ik werd ontvangen door een man met een lange paardenstaart. Zijn functie was grappenmaker. Hij maakte met iedere klant een praatje en een geintje en nam - als hij tijd had - tussendoor ook de telefoon nog op. Nadat mijn jas was aangenomen, kon ik plaatsnemen op de leren fauteuil met een kopje koffie. Ik was zo aan de beurt.
In de hoek zat een dame die uitgebreid aan het telefoneren was. Het was een fraai gezicht. Terwijl mevrouw met de telefoon aan haar oor zat, deed de kapster haar uiterste best om met haar schaar geen krassen op het dure toestel te veroorzaken.
Aan de andere kant van de salon zat een dame die ik ergens in de 50 schatte, maar nog hopeloos haar best deed om er jong uit te zien, met grote leren laarzen en een te diep decolleté als gevolg. Deze tweede dame had bovendien haar hondje meegenomen, zo’n klein wit harig model. Terwijl mevrouw geknipt werd, maakte het mormel de hele kapsalon onveilig. Het beest waggelde heen en weer en blafte naar alles wat bewoog. Maar u begrijpt, het personeel vond het allemaal even enig.
Ondertussen werd de dame in de hoek in de lak gezet. De telefoon werd er zelfs even voor weggelegd. Toen de derde spuitbus was aangerukt, was het klaar en werd er afgerekend bij de paardenstaart. Het betekende dat ik aan de beurt was. Ik mocht plaatsnemen bij de wasbakken.
Goddelijk was het. Nadat het water op temperatuur was gebracht (Is het niet te warm?) en de shampoo was aangerukt, begon het spel van de vingers over mijn hoofdhuid. Bij een kapper op stand worden namelijk geen haren gewassen, nee, daar wordt een hoofdmassage gegeven. Tien minuten lang wist de vriendelijke blonde dame feilloos alle drukpunten op het hoofd te vinden, zodat ik totaal ontspannen weer uit het water kwam. Heerlijk! Je zou er bijna hetero van worden. Immers, iemand die zo goed met haar vingers is, afijn…
Vervolgens kwam ik bij mijn vaste kapster. Hier kreeg ik een standje, want hoelang was ik niet bij de kapper geweest? Dat kon zo natuurlijk niet. Bij een kapsalon op stand dien je niet met een half verlopen kop binnen te komen. Maar goed, hoe wilde ik het hebben?
Ik antwoordde dat ik het werkelijk niet wist en vroeg of zij een advies had. Hierop bekeek ze met een soort timmermansblik mijn hoofd, haalde haar hand een keer door mijn haar en begon mysterieus te glimlachen. Ze had wel een idee, zei ze. Ze zou me niks zeggen, ging het gewoon uitvoeren en dan zouden we daarna nog wel eens zien!
Daar verdwenen mijn lange lokken. Er werd hard gezwoegd, vooral op de irritante rechterkant van mijn hoofd. Toen ze klaar was, toonde ze trots haar resultaat aan de rest van de kapsters die in een kringetje om me heen kwamen staan. Mijn hoofd werd besproken, want met al die kruinen en de irritante rechtkant schijn ik een echt ‘studieobject’ te zijn.
Maar aan dit groepsgesprek kwam een einde door de man met de paardenstaart. Of de dames niet op konden houden met hoofd van de klant af te kraken! Er werd gelachen en ik kon afrekenen. Mijn jas werd gehaald en over mijn schouders geslagen. Mijn kapster hield de deur voor me open en ik dankte nog eens hartelijk. Na ruim een uur stond ik weer buiten. Teveel betaald uiteraard, maar tevreden.
