Kort bericht

De berichtgeving via dit blog is tijdelijk gestaakt omdat ik helaas zonder internetverbinding zit. In afwachting van het herstel van deze verbinding, wil ik alvast laten weten dat ik 19 december tot en met 3 januari in Nederland zal zijn.

De Warme Thuiskomst

Het schemerde toen ik donderdag uit de metro stapte. De onvermijdelijke wintertijd zorgde ervoor dat het weer vroeg donker werd. Het was een lange collegedag geweest en ik had de volgende ochtend al het tentamen. Dat werd dus een pizzaatje vanavond, zodat er genoeg tijd overbleef om nog wat te leren.

Soms heb je het gevoel dat het leven sneller gaat dan jijzelf. Alsof je nog maar net aan kan haken bij de laatste wagon van de trein. Je voelt de wind door je haren gaan en denkt dat je ieder moment van de trein geblazen kan worden. Dit gevoel had ik afgelopen week. Iedere dag in de collegebanken tot het eind van de middag en iedere avond druk samenvatten en leren om niet achter te raken. Ik was moe.

Eenmaal boven de grond liep ik langs de plaatselijke krantenman. Hij trok de Le Monde’s en L’équipes uit de rekken en gooide ze op een stapel op de grond. Oud nieuws, vanmorgen nog een euro waard, nu overgeleverd aan de prullenbak. Ik rende er aan voorbij om nog net voordat het stoplicht op rood sprong over te kunnen streken.

In de verte hoorde ik trompetmuziek schallen, die steeds luider werd. Ik sloeg de hoek om, mijn straat in en zag waar het vandaag kwam. Twee mannen met ieder een trompet stonden midden in de straat te spelen. Tussen hen in stond een box die achtergrondgeluid voortbracht. Ik stapte steeds dicherbij op het ritme van de muziek.

Breedlachend kwam een van de mannen op mij afgelopen. Zijn rechterhand omklemde zijn trompet en in zijn linkerhand een bekertje. Ik gooide er twee euro in toen hij bij me was. Samen liepen we op naar zijn vriend, terwijl hij vrolijk verder trompetterde. Het geluid was oorverdovend.

Precies bij de voordeur van mijn huis stond de andere man met de box opgesteld. Ik besloot nog even te blijven luisteren, terwijl de man met het bekertje ondertussen van raam naar raam ging. De mensen op de benedenverdiepingen waren immers ook opgeschrikt van de muziek.

Mijn gedachten dwaalden af naar het tentamen van de volgende dag. Ik zette op een rijtje wat ik vanavond allemaal nog moest doornemen en bedacht me dat het eigenlijk wel mee viel. Doordat ik de afgelopen week iedere avond al had zitten leren, was het slechts een kwestie van puntjes op de i zetten.

Toen ik voordeur opendeed, voelde ik me tot rust gebracht. De trein was minder hard gaan rijden, of ik hield me steviger vast, ik weet het niet. Eenmaal op mijn kamer zette ik het raam open. Zachtjes hoorde ik het trompetgeschal vanaf de straat. Thuis ontvangen met muziek, daarom woon ik nou in Parijs!