Staking!

De afgelopen week stond voor mij in het teken van een presentatie die ik moest geven van een wetenschappelijk artikel over de herkenning van het griepvirus door de longcellen. Maar liefst 45 minuten werd ik verwacht vol te kletsen in het Frans samen met een andere student. Een pittige opgave dus met mijn ‘camping-Frans’.

Zenuwachtig stond ik dan ook in de metro die ochtend. Het was druk om me heen, maar ik nam in mijn hoofd nog één keer de presentatie helemaal door. Toen ik bij Jussieu uitstapte en weer boven de grond kwam, stond er een massa studenten en docenten in gele hesjes. “JUSSIEU EN LUTTE”, stond erop en iedereen werd een papier in de handen geduwd.

Sinds het begin van 2009 is er namelijk een grote staking op de universiteit bezig. Overal hangen dus op de campus grote posters en er is altijd wel iemand die je een folder in de hand duwt. Vaak zijn ook maar een aantal ingangen afgesloten zodat je wel door de massa stakers naar binnen moet gaan. Ze denken op zo’n manier meer mensen enthousiast te maken.

De docenten staken namelijk omdat er een onderwijshervorming wordt doorgevoerd in 2010, waar ze het niet mee eens zijn. Het wordt moeilijker om carrière te maken voor onderzoekers en daar zijn ze niet blij mee. Ook dat is inderdaad een goede reden om het werk neer te leggen. De schattingen zijn dat ongeveer 45% van de lesactiviteiten deze week geen doorgang heeft gevonden.

Interessant is overigens dat er deze week in een Frans opinietijdschrift een onderzoek stond waaruit blijkt dat 71% van de Fransen vindt, dat er strengere regels moeten komen voor manifestaties. Niet zo gek natuurlijk als je weet dat er in 2008 bijna 3000 manifestaties zijn gehouden in Parijs en slechts 28 verboden. Ook de stakers hebben meerdere van dit soort optochten gepland. Maar mijn docenten doen vooralsnog niet mee aan de staking en ook mijn mede-studenten hebben zich niet bij de stakers aangesloten.

Ook ik zat vanochtend helemaal niet op de stakers te wachten. Ik was gespannen voor de presentatie en had geen zin in gezeur aan mijn hoofd. Eigenlijk had ik überhaupt geen zin in de presentatie, omdat mijn Frans weleens niet goed genoeg zou kunnen zijn. Ik stelde me zo voor dat ik midden voor de groep helemaal niet meer uit mijn woorden zou kunnen komen.

Ik pakte de folders dan ook met tegenzin aan en loop door de haag van mensen heen. ‘Schrijf je in als staker!’ stond er groot op de eerste folder. En opeens drong het tot me door, dat dat helemaal niet zo’n slecht idee was. Als staker zou ik immers geen presentatie hoeven te geven en hoefde ik niet bang te zijn af te gaan voor de docent en de rest van de groep.

Mijn humeur sloeg plotseling helemaal om en moedwillig liep ik naar het inschrijvingspunt toe. Ik was de vijfde die aansloot in de rij. Voor me stond een docent die ik nog kende van een eerder vak. Hij knoopte een gesprek aan en vertelde dat hij de laatste van zijn afdeling was die zich inschreef. Maar veel verder kwamen we niet, want toen was hij al aan de beurt.

Toen ik aan de beurt was, hoorde ik opeens een doordringend gepiep waarvan ik zo snel niet wist waar het vandaan kwam. Het was mijn wekker. Met een druk op de knop, stopte het irritante geluid. Ik keek op de klok die half acht aanwees, nog twee uur en dan stond ik te presenteren. Ik rekte me uit en wreef de slaap uit mijn ogen. Als ik snel uit mijn bed zou klimmen, kon ik snel nog even onder douche….

De presentatie is overigens prima afgelopen en ik was gelukkig niet zo zenuwachtig als ik hierboven beschrijf. Mijn droom is overigens wel gebaseerd op de waarheid, want er is wel degelijk een staking aan de gang op de universiteit. De mensen die de richting Voeding hebben gekozen, krijgen ondertussen geen les meer. Vooralsnog gaan mijn lessen gelukkig nog door, want het zou zo zonde om studievertraging op te lopen.

Dat ik vorige week geen bericht heb geplaatst hier was overigens geen staking van mijn kant, maar het gemis van een internetaansluiting voor een kleine week. Voor zover mijn berichtgeving uit Parijs, bon week-end à tous!

een Hapje Eten!

Toen ik maandagmorgen de wekker uitdrukte en naar buiten keek, zag ik de sneeuw naar beneden dwarrelen. De hele stad was gehuld onder een maagdelijk wit laagje, dat het begin duidde van mijn tweede half jaar hier in Parijs. Anderhalf uur later zat ik te luisteren naar mijn eerste college van 2009.

Het belooft wat anders te worden dan 2008. Ik heb een richting moeten kiezen en zit nog maar met 14 mensen in de zaal en dat is eigenlijk wel heel erg fijn. De vakken die ik nu krijg zijn precies waarvoor ik naar Parijs ben gekomen. Bovendien is het een gezellige groep en het contact met de docent is enorm toegenomen.

Dat levert meteen heel andere colleges op. Zo heb ik deze week al een scheldende docent voor de groep gehad, omdat zijn powerpoint presentatie niet goed werkte en een docent die verschillende kunstwerken in zijn presentatie had verwerkt. Bij ieder doek werd ons weer gevraagd wie het had geschilderd.

Dan komt nu de huiskamervraag…. Hieronder heb ik twee van de werken geplaatst die mij afgelopen week ook gevraagd werden in de collegezaal. Nu aan u de vraag, van wie zijn deze doeken?

Voor het antwoord op deze vraag houd ik u nog even in spanning.

Omdat er nu nog maar 14 mensen bij me in de groep zitten, zie ik andere mensen meteen een stuk minder. Gelukkig kom je nog weleens wat personen tegen in de metro of tussendoor op de universiteit en dat geeft de kans om een beetje bij te praten. En anders spreek je gewoon met iemand af. Zo ben ik afgelopen maandag een hapje gaan eten met Clément.

We hadden al maanden geleden afgesproken dat we dat zouden doen, maar de datum werd steeds opgeschoven. Uiteindelijke zaten we afgelopen maandag in een restaurant vlakbij de Opera. Er hing een hele huiselijke sfeer niet in de laatste plaats door de eigenaar die je ontvangt alsof je een goede kennis bent. Bovendien zijn de toetjes al uitgestald bij binnenkomst en staat de koelkast midden in het restaurant.

Het werd een avond waarbij Clément mij vermanend toesprak dat ik wel wat ‘Fransere’ gerechten had kunnen kiezen en vertelde dat het onbeleefd was om sla met je mes te snijden. U snapt dat hij dit zei, terwijl hij zijn sla aan het snijden was met zijn mes. Het werd een gezellige avond waarbij ik als Nederlander zijnde verschrikkelijk op moest passen dat ik niet te snel at. Immers in Frankrijk tafelt men en in Nederland eet men.

Ik voel ondertussen dat u nog een aantal prangende vragen heeft. Ter opheldering enkele antwoorden: de voertaal was bij aanvang Frans maar liep tegen het eind van de avond over in Engels, ook werden er enkele woorden Nederlands gesproken. Afrekenen ging op zijn Frans, Clément nodigde uit dus betaalde, ik deed meteen de wederuitnodiging om het binnenkort nog eens over te doen. Misschien kom ik zo ooit nog eens van de Nederlandse imago af?

O ja, en dan die andere vraag. De twee werken waren van Manet en Magritte. Ik hoop dat u de eeuwige roem, die aan deze vraag verbonden zat, gewonnen heeft! Mij is het in de collegezaal in ieder geval gelukt, evenals een handvol andere schilderijen.
Voor zover dit kijkje in mijn drukke week hier in Parijs. Volgende week meer en voor nu:
Bon week-end à tous!