Het is oktober 2007 en ik ga een week naar Parijs om te kijken hoe mijn universiteit eruit ziet en waar ik eventueel een kamer kan krijgen. Op de laatste dag van mijn verblijf, loop ik langs de Seine en neus tussen de kraampjes van de boekverkopers. Mijn oog valt op L'étranger van Albert Camus. Vanwege de toepasselijke titel (L'étranger = de Vreemdeling) besluit ik het boekje te kopen.
De aankoop van het boekje is een beetje melancholische daad, dat geef ik toe. De vreemdeling die een boekje koopt in een stad die niet de zijne is. Het boekje is in het Frans, een taal die niet de zijne is. Het boekje wordt pas gelezen als de stad en de taal hem minder vreemd zijn en daarmee wordt het boekje hem ook minder vreemd.
Tegelijkertijd is de aankoop van L'étranger de bevestiging van het plan. Het plan om te verhuizen naar Parijs, het plan om Frans te leren, het plan om hier te gaan studeren. Daarmee wordt het meteen een opdracht, een doel. De koop maakt duidelijk wat mij nog te doen stond en waar ik allemaal nog aan zou moeten werken.
En juist in deze tweede zin voldoet het volledig aan de existentialistische inhoud van het boek. Namelijk dat de mens zelf verantwoordelijk is voor zijn vrijheid, voor zijn daden en voor zijn lot. Ieder mens bepaalt zelf de zin van zijn eigen leven en moet daarin het geluk vinden.
Nu, 1 jaar later, oktober 2008, pak ik het boekje uit de kast en lees het verhaal van Meursault. Geheel in het Frans, af en toe met behulp van een woordenboek, ga ik op in het verhaal van de man die als verdoofd door het leven lijkt te gaan. De man die door niks geraakt wordt en pas op de allerlaatste bladzijde ontdekt dat hij pas gelukkig wordt als hij het leven in zijn eigen hand neemt.
In het begin vond ik het boekniet zo bijzonder, maar ongeveer halverwege begint het me te grijpen. Iedere 10 pagina's wordt het verhaal intenser en de laatste pagina's raken me. Camus heeft gelijk en iedereen weet het. Maar toch is het soms zo moeilijk om te doen, om alles in eigen hand te nemen.
Toch heb ik het de afgelopen maand gedaan en met resultaat. Ik heb veel nieuwe leuke mensen leren kennen. Ik heb veel energie gestoken in het leren van het Frans. En langzamerhand begint het allemaal een beetje op zijn plaats te vallen. Ik kan de gesprekken allemaal wat beter volgen en daardoor meteen veel meer contacten maken op de universiteit en hier om mij heen.
En dan een bizar moment. Terwijl ik dit stukje zit te typen, klopt er iemand op mijn deur. Het is de zoon van de concierge. Iemand heeft de sleutel afgebroken in het slot van de buitendeur. Dus niemand kan van buiten het huis meer binnen komen. Dan wil je eens een keer wat van je leven maken... Kan je niet eens je eigen huis meer in of uit!
Ondertussen kan ik iedereen L'étranger van Camus aanraden. Het is niet dik en niet moeilijk geschreven. Ik zelf begin vanavond maar aan een nieuw boek, nu ik niet naar buiten kan. Al moet ik stiekem bekennen dat ik toch vanavond niet meer naar buiten wilde. Het is sinds een paar dagen koud in Parijs (de verwarming moest voor het eerst aan deze week) en il pleut des cordes (= het regent pijpenstelen). Morgen wordt het slot gerepareerd, tenminste dat zeggen ze....
Het was al donker, toen in de het begin van de avond van de twintigste oktober 2008 in de stad, op de zesenvijftigste verdieping van de toren Montparnasse, de held van deze geschiedenis, Jeroen de Baaij, de lift uit stapte. De stad ligt aan zijn voeten en de lichtjes schijnen hem toe. Hier werd hij met zijn geliefde zus aan een groot natuurgeweld blootgesteld.
Vanaf hier laat onze held de ‘Gerard Reve taal’ achter zich en gaat in gewoon Nederlands verder. (Wees gelukkig, u bent zo juist aan honderden regels paars fluwele strakke broekjes om golvende jongensbilletjes ontsnapt.) Maar het is wel waar. Linde was met een vriendin (Hilde) in Parijs en maandagavond werden we bijna van de Tour Montparnasse gewaaid vanwege de harde wind (dat had u ook nog eens enkele tientallen extra regels aan geëmmer op dit blog kunnen besparen, maar goed, u heeft niet altijd geluk).
Linde was maar heel kort in Parijs (3 dagen) en helaas had ik die dagen zelf ook een vrij druk programma. Zo had ik dinsdagavond weer Franse les. En nu ik al weken lang consequent niet over de Franse taal schrijf, komt nu het moment dat ik er niet meer omheen kletsen kan. De Franse taal valt namelijk niet mee, zo moet u weten.
Na de eerste week kan je nou eenmaal niet meer aankomen met “Parlez-vous anglais?” of “Je ne parle pas français.” En vanaf dat moment is er werk aan de winkel. Dus dat betekent veel fouten maken en iedere dinsdag en woensdagavond naar de Franse les om te leren wat ik fout doe. Voor de Fransen om me heen zal ik wel overkomen als de plaatselijke Officer Crabtree.
Voor de mensen die even zijn vergeten wie dat ook weer eens was:
Maar goed, iedere week gaat een stukje beter. En de colleges en werkgroepen kan ik goed volgen doordat er dan vaak powerpoint presentaties of hand-outs bij zijn. Pas als ik zelf mijn mond open moet doen wordt het lastiger. Ik weet al haast niet meer hoe het is om niet met je mond vol tanden te staan. Maar ook dat komt met de tijd vanzelf goed.
Nadat ik weer afscheid had genomen van Linde, heb ik woensdagavond maar weer eens een concertje bezocht. Er zouden drie jonge Engelse bandjes optreden en ik had het kaartje gekocht op basis van the Bishops waar ik ooit eens een liedje van had gehoord. Maar the Bishops bleken ondertussen dagelijks het voorprogramma te zijn van James Blunt en dus kreeg ik drie onbekende bandjes voor mijn neus.
Na het niet bijzondere Lowline en het geinige Eight Legs (hier zit wel wat in, geef ze nog 2 jaar), kwam Man Like Me. De zanger was een dunne kortgeschoren jongen die een spijkerbroek droeg met daaroverheen getrokken grote Arsenal sportsokken. Hij stelde de groep voor: "We are the Bishops" (iets wat ie overigens tot het voorlaatste nummer volhield, Engelse humor).
Wij waren overigens: hijzelf, 2 andere jongens en een grote dikke neger die 80% van de tijd midden op het podium een krantje zat te lezen. Tussendoor pakte hij dan zijn trombone en deed mee met de andere drie. Bijna alles wat je hoort stond op band en was dus niet live, maar de show was geweldig. De hele zaal stond te dansen, iets wat de andere bands niet gelukt was. Eigenlijk is niet zo mijn muziek, maar toegegeven, vooral het nummer Carny is wel erg aanstekelijk. En dus was MLM zelfs voor mij de perfecte afsluiter voor deze avond.
Donderdagavond zat ik vervolgens achter mijn PC NEC te kijken met dank aan Omro_p Ge_de_la_d (ja, zij vielen zelf ook af en toe weg….). Over de wedstrijd hebben we het verder maar even niet. En zo is het alweer vrijdagavond en word ik verwacht op een feestje op de universiteit. Voor degenen die zich afvragen of ik overdag ook nog wat uitvoer, ja, dat is het geval. Maar dit stukje heet niet voor niks de avonden, biostatistiek is nou eenmaal het beschrijven niet waard. Tenminste uit recent onderzoek blijkt dat mensen dit stukje tekst significant (alpha=0,05) interessanter vinden, dan biostatistiek. I rest my case.
[update 25-10-2008] Tijdens het feestje op vrijdagavond hebben er zware onderhandelingen plaatsgevonden. Maar met gepaste trots kan ik u melden dat ik namens Nederland met de Fransen een akkoord heb kunnen sluiten. De Fransen hebben zich bereid gevonden per 1 januari aanstaande Wallonië op te nemen in de Republiek. Vlaanderen zal zich per die datum aansluiten bij het koninkrijk der Nederlanden. De onderlingen hebben zo'n 10 seconden in beslag genomen...
Jaren geleden werd ik samen met mijn moeder en mijn zusje door mijn opa en oma meegenomen naar Parijs. Mijn ouders lagen in scheiding en we gingen even weg van het ‘gedoe’. Samen struinden we door de straten en bekeken we alle hoogtepunten van de stad. We bezochten Quasimodo in de Notre Dame, stonden in de kleurenregen van Sainte Chapelle, keken uit over de Champs-Elysées vanaf la Defense, beklommen de Eiffeltoren, groetten Mona in het Louvre, brachten onze eer aan Napoleon in Invalides en nog veel meer.
Mijn grootouders waren mijn gidsen door de stad die zij al vaak bezocht hadden en zo graag wilden laten zien aan hun kleinkinderen. Sinds deze reis is Parijs mij dierbaar geworden en heb ik de stad nog meermalen bezocht. Immers Mona had ook buren die begroet dienden te worden, de vader van Quasimodo moest bezocht worden aan het Place de Vosges, Montparnasse had ook een prachtig uitzicht en ook Picasso en Rodin kon ik niet aan hun lot overlaten.
Ieder bezoek aan de stad werd de stad mij liever en toen bleek dat hier ook nog eens een mooie vervolgstudie zat, was ik verkocht. Hier wilde ik studeren, dit zou mijn toekomst worden. En nu jaren later zie ik dagelijks de Arc de Triomphe en sleurt de metro mij door alle uithoeken van de stad. Ieder weekend lijkt er meer te zien en te bezoeken.
Afgelopen week was echter bijzonder. Mijn opa en oma waren in de stad. Samen struinden we over straten en pleinen en genoten we van alles wat te stad te bieden heeft. Nu echter liet ik mijn grootouders delen in mijn eigen hoogtepunten van de stad. En dus kwamen we tot rust tussen Monet's waterlelies, waaide de wind door onze haren langs de Seine en keken we uit over de stad vanaf Montmartre.
En zo zaten we op de 17e oktober samen aan tafel en hieven wij ons glas. Op de stad, op 86 jaren, op de toekomst.De cirkel was rond.
Goh, Jeroen, wat doe jij nou eigenlijk in het weekend? Nou, eerlijk gezegd, begin ik altijd met lekker uitslapen. Ik bedoel, waar zijn die uren op de zondagochtend nou goed voor? Verder eet ik heel veel stokbroodjes met brie, stukken brioche (met chocola, hm), en ik drink minstens 10 flessen cola. Voordat u begint te denken dat u wilde dat u de vraag nooit gesteld had, zal ik een serieuzer antwoord geven. Namelijk, de stad bepaalt wat ik in het weekend doe...
Parijs is een wereldstad, dus bruist het hier van de initiatieven. Er is dan ook ieder weekend wat te doen. Een greep uit de afgelopen weken? Vliegtuigen op de Champs-Elysées, de paus in Parijs, open monumentenweekend, weekend van de letteren, sporten onder de Eiffeltoren (ik moet bekennen dat ik dit grootse evenement heb overgeslagen) en afgelopen weekend de Nuit-Blanche.
Nou weet ik dat uw Frans heel goed is, dus eigenlijk hoef ik niet te vertellen dat dit ‘Witte Nacht’ betekent. Wat ik misschien wel moet uitleggen, is dat dit figuurlijk kan worden geïnterpreteerd als ‘Slapeloze Nacht’. U snapt, ik was meteen geïnteresseerd. Dus trok ik afgelopen weekend rond een uur of half elf ’s avonds de deur achter me dicht en liet me meeslepen in deze nacht vol leven.
De Nuit Blanche is een jaarlijks terugkerend evenement waarin de stad een soort kunst festival is. Op tientallen plekken in de stad zijn er activiteiten. Bij activiteiten moet gedacht worden aan kunstprojecten, open musea, muziek en film. Dit jaar was het thema ‘stations’ en ik begon mijn tocht dan ook bij het Gare du Nord. Het leek me het meest passend met de trein te gaan, maar ja, aangezien die niet rijdt vanaf mijn huis was de metro een aardig alternatief.
Ik moet u even uitleggen hoe bijzonder het is dat ik vrijwillig naar het Gare du Nord ga. Het is dat de trein naar Nederland er vertrekt, dus dat ik af en toe genoodzaakt ben er te komen. Maar het Gare du Nord is zonder twijfel de verschrikkelijkste plek van Parijs. Hordes toeristen, geen fatsoenlijke wachtruimte of zitplaatsen, een constante omroepinstallatie en een teringeind lopen naar de metro (excuses voor het woordgebruik, maar het is echt zo). U snapt, het is een hel.
Maar vanavond was het anders. vanavond kon ik gelukkig ook buiten blijven staan. Tegen de voorkant van het gebouw werd namelijk een kunstfilm geprojecteerd. 40 kinderen van een basisschool aan Parijs hadden hier aan meegedaan. Ik liep hierna verder naar het Gare de l’Est (dat is vlakbij) en kwam ook hier twee projecties tegen. Hier was ook live muziek, maar persoonlijk vond ik dit duidelijk ‘beginnende’ rockbandje niet te pruimen. Snel verder dus.
Na in de omgeving nog een kunstzinnig versierde kerk en een andere projectie bezocht te hebben, stond ik rond twaalf uur voor de deur van Centre Pompidou. Tot 2 uur ’s nachts was dit Mekka van de Moderne kunst gratis voor publiek geopend. Dit heeft twee voordelen. Ten eerste heb je vanaf de 5e verdieping een schitterend uitzicht op een nachtelijk verlicht Parijs. En ten tweede heb je gratis toegang tot alle kunst (bah, wat een Hollandse gedachte) in een bijzondere setting.
Na een ruim uur te hebben rondgesloft langs de Picassos, Mondriaans en Miros van deze wereld, besloot ik erg anders nog even verder te gaan kijken. Ik kwam terecht in de kerk. U zult zeggen, wie verder kijkt, komt meestal niet terecht in de kerk. Maar zoals ik al zei, het was een bijzondere avond. Op een kleine afstand van het museum, ligt namelijk de Saint Eustache (inderdaad, bij les Halles). Hier was vanavond een bijzondere film te zien.
En dus zat ik midden in de nacht in de kerk een film te kijken over zes blinden die een olifant ontmoeten. ‘Letter on the Blind for the use of those who see’, een project van Javier Téllez. Het was een indrukwekkend geheel waarin treffend werd getoond hoe blinden waarnemen (ieder op zijn eigen manier). Zelf kon ik alleen maar de conclusie trekken dat hun waarnemingen veel intenser zijn. Een prachtige film, in een mooie setting en bij binnenkomst een begroeting door de pastoor. Wat wil een mens nog meer?
Nou op dat moment? Eigenlijk gewoon slapen. Dus nam ik tegen half drie de laatste metro naar huis (de metro reed langer deze nacht) en liet de rest van het programma voor wat het was. Ik had nog tot 7 uur ’s ochtends van alles kunnen bezoeken, maar geen slapeloze nacht voor mij. Wel lekker uitgeslapen overigens, die volgende dag.
Zo ziet u, er is altijd wat te doen. Ik lees iedere vrijdag de krant en ik besluit wat ik ga doen dat weekend. En komend weekend? Tja, ik het is weer lastig, ik heb eigenlijk twee keuzes. Ten eerste de opening van het wijnseizoen in Montmartre (met als thema dit jaar Cinema Montmartre). Parijs heeft immers ook vier wijnranken, dus daar moet op gedronken worden! Of ten tweede de open dagen in het wetenschapsmuseum in park La Villette.
Aangezien ik nou al nachtmerries heb waarin ik mezelf met blote voeten druiven zie plattrappen, vermoed ik dat ik naar La Villette ga. Hoe dan ook, ik vermaak me wel en anders kan ik altijd nog een boek lezen. Deze week ging immers voor de 14e keer in de geschiedenis de Nobelprijs voor Literatuur naar een Fransman. Ik ben op dit moment nog bezig in een boek van de 9e Franse winnaar, Albert Camus. In het Frans, dat dan weer wel…
Het is feest! U bent het zich waarschijnlijk niet bewust, maar we hebben iets te vieren. U denkt nu misschien aan de kinderboekenweek, maar nee, wees maar niet bang ik ga niet dichten. U of denkt aan de overname van Fortis (de problemen zijn nu van ons allemaal). Het kan zijn dat U denkt aan de 5 Nederlandse ploegen in de UEFA cup (toch nog Europees kampioen dit jaar?). Maar nee, ik kies vandaag voor 4 Franse jubilea.
Het is feest! Haal de slingers maar tevoorschijn. Deze week wordt in Parijs het 100 jarig bestaan van de luchtvaartindustrie gevierd. En hoe kan je dat beter vieren dan door de Champs-Elysées om te bouwen tot luchthaven. U ziet de vliegtuigen al stijgen en landen? Dan heeft u wel een erg enthousiaste insteek, want zover komt het helaas niet (voordat we dadelijk overmoedige piloten krijgen die onder de Arc de Triomphe door willen vliegen).
Maar een week lang is de Champs-Elysées wel een openluchttentoonstelling van vliegtuigen en helikopters. Er schijnen vanaf dit weekend ook delen van de Airbus 380 (die grote ja) te zien zijn. Ik ben er nog niet geweest, wegens een druk rooster. Maar ik beloof, een foto update volgt later dit weekend.
Het is feest! Zijn de taarten al gebakken? De Franse grondwet bestaat 50 jaar! In 1958 werd de 5e Franse republiek een feit door deze nieuwe grondwet. Nu 50 jaar en 24 herzieningen later wordt dit jubileum gevierd door de grondwet opnieuw te verzegelen. Bovendien is er een metro station (Assemblée National) van een fresco voorzien die 50 jaar grondwet in beeld brengt.
De kranten leggen dit verband niet, maar persoonlijk vind ik het nogal een cru feestje. Zolang is het tenslotte toch niet geleden dat de Fransen NEE zeiden tegen die andere (Europese) grondwet. Niemand heeft het er over dat zelfs dit jaar nog de Franse grondwet is aangepast om het verdrag van Lissabon te ratificeren. En was dat verdrag van Lissabon niet die EU grondwet in een nieuw jasje? Juist… Ik snap wel dat de Franse regering een feestje viert….
Het is feest! Feest? Ja, de kredietcrisis is deze zomer 1 jaar geworden. Feest? Nou ja… jubileum dan? Het is grappig om de ontwikkelingen rond de kredietcrisis in Frankrijk mee te maken. De afgelopen week is er hier een kentering in de berichtgeving rond de kredietcrisis. En de ontwikkelingen rond Fortis hebben daar een grote rol in, het ingrijpen van de Benelux heeft indruk gemaakt in Frankrijk.
Tot vorige week hadden alle kranten het over de “Amerikaanse Financiële Crisis”, onder het mom van ‘daar hebben wij weinig mee te maken’. Maar met de gebeurtenissen rond Fortis komt het de Fransen opeens wel dichtbij. Als de beurzen dan ook nog flink dalen en de Franse werkloosheid hard oploopt, is het opeens ook een Franse crisis. Dus wordt Sarkozy uit de coulissen gehaald om in te grijpen, lees: 'met Balkenende te praten', en met een plan te komen. Dus roep je dan iets over een Europees fonds, dan zegt Duitsland ‘NEE’ en dat is dan dat.
Het is feest! Tijd om de champagne te ontkurken. Vandaag zit ik namelijk precies 1 maand in Parijs. Maar ja, dat zetten ze dan weer niet in de kranten. Het was alweer mijn vierde lesweek hier in Frankrijk en die begon maandag met mijn naamdag (jawel, het was Sint Hieronymus). Wat er zo bijzonder was aan maandag? Geen idee. Dat de tomaten in de aanbieding waren misschien? Niet?
De rest van de week was vooral druk met colleges. Colleges waarin je er als Nederlander niet altijd goed vanaf komt overigens. Zo had ik woensdag een college over ethiek. De docent startte een verhaal over dat de moraal afhankelijk is van tijd, plaats en historie. Daar wist hij nog een mooi voorbeeld bij. “100 jaar geleden rookte iedereen in de plaatselijke bistro, vandaag mag je geen sigaret meer opsteken. Maar als ik 4 uur in de Thalys ga zitten, kan ik zo een jointje rollen in het ‘bedorven’ Amsterdam.” En jawel, meteen draaiden er vijf hoofden mijn kant op. Wat doe je dan? Lief lachen….
Het is feest! O ja? Nee. Nee? Het is feest is voorbij. O...
[Update] Hierbij de beloofde foto-update. Het was knetterdruk vandaag op de Champs-Elysées en eerlijk gezegd vond ik het maar een matige tentoonstelling. Dus ben ik snel het Petit Palais ingevlucht. Hier een mooie fototentoonstelling van Patrick Demarchelier (wiki maar even). Een drukbezochte tentoonstelling waar de bezoekers massaal foto's van de foto's liepen te maken. Zo gaat de fotograaf ten onder: van foto tot kiekje...
