Ik haal mijn handen door mijn haar, terwijl de druppels over mijn rug naar beneden glijden. Mijn ogen zijn gesloten, het suizen van de stralen maakt mij doof en de damp verlamt mijn reuk. Het enige contact met de buitenwereld bestaat uit het water dat in een hoog tempo op mijn lichaam tikt. Iedere druppel zoekt zijn eigen weg naar het afvoerputje.Mijn gedachten vervallen weer in de droom die door de wekker zo abrupt werd onderbroken. Bij de herinnering verschijnt er een lach op mijn gezicht en zucht ik diep. De Meeste Dromen zijn bedrog, zo schiet het opeens door mijn gedachten. Zal ik zingen? Uit respect voor mijn buren op dit vroege tijdstip, besluit ik het te laten.
Op de tast steek ik mijn hand in de spleet tussen de muur en het douchegordijn. Het is kouder dan ik verwachtte. Ik zoek naar de douchegel, maar vind de tube tandpasta, die ik per ongeluk van het schapje tik. Dat zie ik dadelijk wel weer. In tweede instantie heb ik wel de douchegel beet en snel trekt mijn hand zich terug binnen de warmte van de douche.Als mijn handen met de douchegel over mijn lichaam glijden, wordt mijn neus geprikkeld door een prettige frisse geur, die in de waterdamp is getrokken. Het water begint ondertussen te stijgen in de douchebak, zodat mijn tenen volledig onder water verdwijnen. Bij iedere beweging voel ik de tegendruk.Nu al het sop door de stralen van mijn huid is gespoten, begint het gevecht tegen de onvermijdelijke kou. Zodra ik besluit de kraan dicht te draaien, grijp ik naar de handdoek en veeg daarmee ook de tandenborstel van het schapje af. Het maakte me niet uit, zolang de badstof maar snel de begeerde warmte brengt.Als ik al lang en breed aan het ontbijt zit, hoor ik de laatste druppels via het putje weglopen. Wat een flutafvoer is het toch. Dat wordt een volgende project, voorlopig ben ik al heel gelukkig met mijn nieuwe douchekop die ik aan de muur kan hangen. Ik werd er doodmoe van om het ding constant in mijn hand te houden. Het douchen met deze nieuwe douchekop is iedere ochtend een ervaring van puur geluk. 'Wat is het leven toch mooi' denk ik, terwijl ik de tandpasta en de tandenborstel van de grond pak.
Bon week-end à tous!
In een week die in het teken stond van toetsen en stakingen, moet je je ontspanning weten te vinden. Een mens kan immers niet de hele dag met zijn neus in de boeken zitten en ik voel me persoonlijk niet bepaald geroepen om met de Fransen mee te gaan staken. Al schijn ik één van de weinigen te zijn want maar liefst 3 miljoen mensen hebben afgelopen donderdag meegedaan aan manifestaties tegen de regering.Tussen de toetsen van de afgelopen week door, die overigens goed zijn gegaan. Bedankt dat u er even naar vraagt! Tussen die toetsen door dus, kan je best even ergens een drankje gaan doen. En dus trok ik met mijn ganggenoten afgelopen dinsdagavond de stad in ter ere van St. Patrick’s dag. U weet wel, Ierland’s nationale feestdag!U vraagt zich natuurlijk af of zoiets gevierd wordt in Frankrijk. Tja, nou in principe niet natuurlijk, maar als je dan gewoon een Ierse pub opzoekt dan ben je over dat probleem heen! Geen echte Ier natuurlijk te bekennen in die kroeg, maar goed, de Fransen hebben altijd een goede band met de Ieren gehad. Fransen en Ieren hebben namelijk 1 ding gemeen, ze hebben een bloedhekel aan Engelsen!Het was overigens een idee van een ganggenote van me die uit Guatemala komt. U moet namelijk weten dat ik op een nogal internationale gang woon. Naast mijn buurvrouw uit Guatamala zit ik namelijk op de gang met een Spaanse, een Tsjechische en een enkele verdwaalde Fransoos. Maar de Fransen waren er niet bij deze avond.In de Ierse pub ontmoeten we nog wat oud gangbewoners uit Mexico, Spanje en Frankrijk. Omdat er dus geen Ier te bekennen viel, hadden we allemaal ons best gedaan om dat te compenseren door ons in het groen uit te dossen. Groen is immers de Ierse nationale kleur!Bovendien werden we in de pub nog een beetje geholpen omdat de biersponsor (juist Guinness!) voor de gelegenheid wat accessoires had laten invliegen. En dus liep de hele kroeg met groene hoeden met klavertjes, kartonnen zonnebrillen met groene glazen en een gummi Guinness biertje in hun hand (al werd dat meestal snel vervangen door een echt biertje).Op de achtergrond klonk de hele avond natuurlijk de Ierse folk muziek, maar de voertaal was uiteraard gewoon Frans. Toen in de loop van de avond de eerste barkruk gesneuveld was, werd het voor mij tijd om naar huis te gaan. Niet dat ik iets te maken had met het verlies van de barkruk, maar de volgende ochtend stond er op mij een examen nierfysiologie te wachten en dus kon het niet al te laat worden.Ondertussen zijn dus de eerste toetsen achter de rug en komende week heb ik vrij om me voor te bereiden op mijn laatste tentamen. Bovendien moet er nog een dik verslag worden geschreven. Genoeg te doen dus om mijn lege dagen op te vullen. Maar eerst geniet ik dit weekend nog even van de lentezon. Ik hoop u ook!Bon week-end à tous!
Mijn excuses voor de foto die uiteraard niet deze week gemaakt is, maar van het internet geplukt. Er was helaas niks anders.
Terwijl Nederland ‘ontsnapt’ aan terroristische aanslagen en jongeren die de gehele Bredase scholengemeenschap uitmoorden, gaat in Parijs het leven gewoon door. Het was zelfs nogal een hectische week hier in de Franse hoofdstad. Maar goed, laat ik bij het begin beginnen, dat leest voor u wat makkelijker!Afgelopen weekend ben ik dan daadwerkelijk verhuisd naar een andere kamer. Officieel moet ik -geloof ik- zeggen naar twee kamers, want mijn nieuwe onderkomen staat geregistreerd als heus deux-pièces. Zoals u weet is deze nieuwe kamer maar liefst 10 meter verwijderd van mijn vorige hok, dus dat was erg praktisch met de verhuizing.Vorige week vrijdag heb ik de hele avond lopen schrobben op mijn nieuwe kamer en de eerste dingen alvast overgeplaatst. Op zaterdagochtend heb ik de rest verhuisd en zo lag ik zaterdagavond te slapen in een nieuw bed op een nieuwe kamer. Gordijnen hangen er nog niet, dus voorlopig word ik iedere ochtend vroeg begroet door de stralen van de zon.Door een toevalligheid waren afgelopen weekend ook mijn moeder en Thijs hier in de stad en dus heb ik afgelopen weekend ook nog door de stad gestruind om enkele mooie plekjes samen te bezoeken. Hierbij liepen we zelfs nog de heren van Moke tegen het lijf. De mannen kwamen nog even een bestellinkje afhalen bij Karl Lagerfeld, maar hadden tussendoor tijd voor een terrasje.Op zondagavond gebeurde vervolgens iets wat mijn hele week op zijn kop heeft gezet. Het ergste wat je op computergebied kan overkomen, namelijk dat je harde schijf besluit ermee op te houden. Alle bestanden kwijt en een computer die niet meer werkt. Een ramp, met name omdat ik vrijdag twee verslagen moest inleveren die natuurlijk niet gebackupt waren.Ik schrijf dit stukje dan ook vanaf een gloednieuwe computer. Helaas met Frans azerty-toetsenbord, maar verder een prima ding: 17 inch beeldscherm, goede geluidsvoorziening, ingebouwde webcam, office pakket, voeten massage functie, ingebouwd koffiezetapparaat en uiteraard zelfreinigende toetsenbordtoetsen. Nou ja, in ieder geval een beter ding dan ik gewend ben.Maar daar had ik mijn verslagen nog niet mee terug natuurlijk. Dus werd iedere vrije minuut van de afgelopen week hierin gestopt, met als resultaat dat ik vandaag twee nieuwe versies kon inleveren. Het eerste verlies is daarmee hersteld, maar stiekem hoop ik toch dat er binnenkort nog wat bestanden van de oude pc gered kunnen worden.Dat is echter voor later zorg, want volgende week staan er maar liefst 3 toetsen op mij te wachten. Bovendien moet ik over twee weken een verslag van 20 pagina’s inleveren en presenteren. Komende week zal dus niet minder druk worden dan de vorige.
Bon week-end à tous!
Nadat ik vorige week een beetje heb gespijbeld van dit blog, ben ik deze week weer helemaal terug met een verhaal uit de modewereld. Nou wist u natuurlijk niet dat ik hierin thuis was, sterker nog, dat wist ik zelf ook niet, maar deze week liep ik toch daadwerkelijk rond op een internationale mode ‘showroom’ waar in principe alleen professionals komen. U snapt, ik voelde me meteen thuis.
60 verschillende modeontwerpers hadden hun eigen standje waarin ze probeerden hun ontwerpen te verkopen aan winkels, groothandels of andere bedrijven. En op één of andere manier gaat dat altijd een stuk beter in een feestelijke omgeving. Dus liep ik afgelopen donderdag avond met een glas champagne in mijn hand in door de zalen.
U vraagt zich ondertussen nog steeds af, wat ik daar deed. Om eerlijk te zijn vroeg ik mezelf dat ook af, vooral omdat iedereen om mij heen natuurlijk uiterst modieus gekleed was. Ikzelf had natuurlijk gewoon mijn dagelijkse kleding aan, maar gelukkig was er Clément. En Clément moet ik even uitleggen. (Voor alle duidelijkheid het gaat hier om een andere Clément, dan de Clément die in een ander bericht figureerde)
Clément houdt van eten, houdt van drinken en houdt vooral niet van sport. Hierdoor is er een ophoping ontstaan van lichaamsvetten voornamelijk in de darmregio (inderdaad hij heeft een buikje). Iets waar mensen hem ook graag een beetje mee plagen. Clément is ook alles behalve modebewust, hij trekt ’s ochtends iets uit de kast wat lekker zit en waarvan je nog weleens afvraagt of het wel gewassen is.
Verder is Clément overigens een hele aardige vent die heel behulpzaam en vriendelijk is. Het leuke is nu, dat deze Clément de vriend is van Claudia. En Claudia, zo moet u weten, is de mode ontwerpster door wie ik was uitgenodigd op dit feestje. Het is een bijzondere combinatie dus, de modieuze Claudia en de - Clément.
Maar door dus naast Clément te gaan staan, viel het helemaal niet op dat ik niet zo modieus gekleed was. Steker nog, ik kwam er best goed vanaf! Ik ken Clément en Claudia overigens omdat ze mijn buren waren en samen met de andere buren van de gang was ik uitgenodigd op het feestje.
Het waren mijn eerste stappen in de modewereld, maar het was vooral leuk om Claudia en Clément weer eens te spreken. Claudia was overigens ook gelukkig, want ze had net die dag een Amerikaanse order binnengesleept. Daar moest op gedronken worden en dat gebeurde ook. Het was een drukke avond, tot het moment dat er geen champagne meer werd geschonken. U kent dat soort feestjes wel.
Dit bericht is overigens het laatste bericht wat ik schrijf vanuit mijn kleine kamertje. Ik heb vandaag de sleutel gekregen van mijn nieuwe kamer en vanaf volgende week schrijf ik mijn berichten vanuit een kamer met 2x zoveel ruimte. Of mijn berichten hier luchtiger van worden, dat blijft nog even afwachten.
Bon week-end à tous!
Dit bericht werd mede mogelijk gemaakt door de IB-groep, die zowaar na dik een half jaar heeft besloten om mijn beurs eens te gaan betalen. Er gaat niks boven Groningen…..
