De droom komt uit...

Schreef ik een paar dagen geleden nog dat ik tot half juni moest wachten totdat ik wist of ik zou worden toegelaten in Parijs. Nu zat er vandaag al een e-mail in mijn inbox. De UPMC deelt mij mee dat ik welkom ben tot de master, of ik alleen nog even wilde bevestigen dat ik ook daadwerkelijk kwam. IK BEN TOEGELATEN!!!!

De droom komt uit. Op 8 september begin in Parijs aan mijn master. Van de ene kant dringt het nog niet helemaal tot me door, van de andere kant is het een hele opluchting. Opeens weet je wat je het komend jaar (en waarschijnlijk ook de jaren daarna) gaat doen. Heerlijk!!!

Ondertussen heb ik nog drie maanden te gaan voor het zover is. Het worden drie maanden waarin ik veel moet regelen, maar ook vooral veel ga genieten. Ik heb immers nog ruim een maand hier in Spanje en daarna een geweldige zomervakantie. Een zomervakantie waarin ik niet alleen veel op vakantie ga, maar ook vooral veel tijd wil doorbrengen met iedereen in Nederland. Iedereen die ik drie maanden heb moeten missen en daarna nog veel langer ga missen.

Maar dat is allemaal voor later. Vandaag vier ik even een klein feestje, vandaag is gewoon helemaal goed!

Op weg naar Parijs

Tevreden en vol goede moed liep ik vrijdag door Puerto Real. Onder mijn arm een grote envelop en op weg naar het postkantoor. Wie goed keek, zag dat de brief bestemd was voor een universiteit in Frankrijk. En dat klopt, want in de envelop zaten alle papieren die ik op moest sturen voor mijn inschrijving van mijn master studie. Toen de brief een kwartier later daadwerkelijk gepost was, begon het wachten…

Zoals de meeste lezers van deze pagina al weten is het al jaren een droom van mij om ooit in Parijs te gaan studeren. Deze stage is Spanje is geweldig, maar eigenlijk niet meer dan een stap op weg naar Frankrijk. En natuurlijk is dat niet helemaal zo, want ik heb ook enorm uitgekeken naar deze stage. Maar het uiteindelijk doel ligt toch verder. Het doel is Eiffeltoren, Notre Dame, Louvre, Sacre Coeur, licht, liefde…. Of eigenlijk de Université Pierre et Marie Curie.

Als alles goed gaat, start ik begin september aan die universiteit mijn master Biologie Intégrative et Physiologie. Deze master gaat in op de fysiologie(de leer van de normale levensverschijnselen, volgens van Dale) van mens en dier. Dit betekent dus dat ik nog verder in zal gaan op regelmechanismen binnen het lichaam. Een richting die een perfect vervolg is op mijn bachelor en zelfs op mijn huidige stage.

Om toegelaten te worden tot die master moest ik me in april on-line inschrijven (check) en voor eind mei alle benodigde documenten naar Frankrijk opsturen (check). Bij alle benodigde papieren moet je denken aan cijferlijsten, diploma’s, een overzicht van al mijn bachelorvakken, CV, identiteitspapieren etc. Maar het belangrijkste voor mij was de motivatiebrief.

De motivatiebrief moest natuurlijk in het Frans en laten we eerlijk zijn… Dat Frans van mij is natuurlijk niet heel erg goed. Ok, ik heb natuurlijk vorig jaar nog een opfriscursus gedaan en natuurlijk heb ik mijn basiskennis. Maar dat is toch wat anders dan een hele motivatiebrief. Ik heb dan ook gevraagd aan een Franse collega hier op de universiteit of hij de brief even wou nakijken. Helemaal volgeschreven kreeg ik de brief terug. Maar met de vriendelijke opmerking dat ik me geen zorgen moest maken, want dat buitenlanders in het begin altijd veel fouten maken (dank je!).

Maar goed, alles heb ik natuurlijk aangepast en verbeterd en nu is het hele pakketje onderweg naar Frankrijk. En nu is het afwachten. Is het goed genoeg om me toe te laten?
In principe moet het goed genoeg zijn. Mijn vooropleiding is nagenoeg hetzelfde als in Frankrijk, met als pluspunt dat ik al een onderzoekstage heb gedaan (in Frankrijk niemand). En mijn Frans niveau is in de papieren iets hoger dan in werkelijkheid, dus dat zou ook geen probleem mogen zijn. Maar uiteindelijk blijft het afwachten.

Als verwachting wordt aangegeven dat rond de 15^e juni iedereen bericht ontvangt of hij is toegelaten of niet. Voor mij betekent dit nog drie weken wachten, nog drie weken zenuwen. Nog drie weken voordat ik weet hoe volgend jaar eruit zal zien. Optie 1 is dat ik volgend jaar een sabbatical heb, want back-up plannen zijn tot op heden niet mijn sterkste kant (lees: die zijn er gewoon niet). Optie 2 is dat ik 8 september begin met het vak ‘Anglais’, want Engels wordt in Frankrijk gewoon nog gegeven in een master!

De brief is nu in ieder geval onderweg, de brief die het allemaal mogelijk moet maken. En nu maar hopen dat de Spaanse posterijen van het bezorgen geen rotzooi maken, maar dat zal allemaal wel goed komen (hoop ik). Ondertussen blijf ik wachten…
(En jullie zullen ook nog even moeten wachten op dat stuk over mijn collega’s :P )

Links & Midden: Universiteit in Parijs Rechts: Hier krijg ik mogelijk een kamer

Cumpleaños

Terwijl ik nog na zat te genieten van de zege van NEC die ik via Radio Nijmegen gevolgd had, tikte de klok voorbij 24.00. De meiden waren al naar bed, dus ik zat in mijn eentje op de bank. Mijn verjaardag was begonnen, de dag dat ik 21 werd.

De volgende ochtend toen ik mijn kamerdeur open deed, was de woonkamer versierd met slingers. Noortje en Lieke waren 's nachts uit hun bed gekropen om ze op te hangen (de verassing was er een beetje af, want ik had ze gehoord). Ik ben gaan douchen en ontbijten, want ik moest eerder op de universiteit zijn dan de dames. Maar toch werd ik 's ochtends nog door beide gefeliciteerd.

Op de Universiteit duurde het iets langer voordat ze het doorhadden, maar ook daar natuurlijk de felicitaties. Ik heb natuurlijk ook daar nog even getrakteerd (had chocolade taart gekocht). Maar er was bijna niemand, naast mijzelf alleen Yvette en Juanmi en later ook Lieke en Noortje. Dus erg spetterend was het natuurlijk niet.

Dit is ook een beetje het verhaal van de hele dag. Ondanks dat ik de hele dag lieve sms'jes, krabbels en e-mailtjes kreeg (Dank aan allen), is het toch een vreemd gevoel om jarig te zijn ver weg van iedereen. Normaal gesproken is je verjaardag toch een dag waarop je familie, vrienden en kennissen ziet. Het gekste moment was dan ook wel rond een uur 19.00 toen ik in mijn eentje in de woonkamer zat en dacht 'tja, daar zit je dan op je verjaardag.'

Het klinkt nu misschien alsof ik heel weinig aandacht heb gekregen, maar dat is totaal niet waar. Mijn verjaardag begon namelijk eigenlijk al maandag met post uit Nederland (bedankt Roel!) en eindigde dit weekend toen mijn moeder mij kwam opzoeken. Ik ben dus eigenlijk een week lang jarig geweest. Bovendien hadden Noortje en Lieke ook erg hun best gedaan met hun cadeau's. Ik heb een prachtige onderbroek gekregen om Spaanse jongens mee te versieren en bovendien foto's om mijn kamer op te vrolijken (nu zijn het vier witte wanden). Bovendien heb ik later nog uit Nederland allerlei tekeningen en cadeautjes gehad (ook hiervoor veel dank).

De aandacht was dus overweldigend. Het is gewoon een gek gevoel, ik weet ook niet goed hoe ik dat moet omschrijven. Ik heb nog geen enkel moment sinds ik hier in Spanje zat thuis gemist. Maar misschien was mijn verjaardag dan het eerste moment dat ik Nijmegen miste. En daar viel ik mezelf een beetje tegen. Ik had op voorhand niet gedacht dat mijn verjaardag zoveel waarde voor me had. Vooral ook omdat ik in Nederland de dag eigenlijk vaak het liefst niet zou vieren.

Zo leer je jezelf nog eens kennen, hier in het Zuiden van Spanje. Maar ondertussen is mijn moeder hier geweest om te kijken hoe ik hier zit, dus heb ik twee dagen vrij van het lab gehad. En daar hebben we samen van genoten. Ondertussen besef ik hoe snel de tijd gaat (ik ben alweer halverwege) en zorg ik dat ik nog veel geniet van het leven hier. Zo gaan we dit weekend naar Cordoba.
Dat was het weer voor dit moment, misschien wel een van de meest persoonlijke stukjes hier op het blog. Hoe dan ook, de volgende keer iets over mijn collega's!

de Spaanse Kapper

Ik heb het nog niet wetenschappelijk kunnen bewijzen, maar dat lijkt me puur een kwestie van tijd. Hier in Spanje groeit alles harder: nagels, haar, noem maar op. Vandaar dus ook dat ik afgelopen maandag maar eens een kapper bezocht.

Na nadrukkelijk om mee heen te hebben gekeken, blijken de Spanjaarden terug te brengen te zijn tot enkele simpele haartypen. Of een saai kort kapsel, of een mat in de nek. In die tweede categorie zijn nog wel wat verschillen aan te wijzen want een mat schijnt met alles te combineren te zijn. Kort haar, lange haar, coupe soleil etc. alles kan met een mat en het is allemaal geen gezicht.

Ik ga nu wat kort door de bocht, maar toch denk ik dat het overgrote deel van de Spanjaarden uit mijn leeftijdscategorie wel in deze twee soorten te verdelen zijn. Ik wilde geen van beide haartypen, dus ik had de kapper wat uit te leggen. Dat klinkt natuurlijk simpel, maar hoe ga jij in het Spaans een haarmodel uitleggen aan een kapper? Juist, niet dus…

Na in het woordenboek dan ook wat simpele woordjes te hebben opgezocht, nam stapte ik de kapsalon binnen. Ik beging hier alweer een fout, want het was ’s ochtends en de kapper was net open. Dat betekent dus dat er een handvol bejaarden zat die hun haar netjes in model liet kammer en föhnen door de kapper. Ik vermoed dat deze dames hier meerdere ochtenden per week vertoeven.

Maar goed, na ruim een half uur was ik dan aan de beurt. Bij de kapsters die hier knipten, moet je niet het prototype Nederlandse kapster in je hoofd hebben. Dus geen dames die elkaar een keer per twee weken knippen of vier verschillende haarkleuren hebben of met superhippe modellen rondlopen. Nee, gewoon twee dames die duidelijk net uit bed kwamen en snel even een kam door hun haar hadden gehaald en er een elastiekje in hadden gedaan.

Toen kwam dus het grote probleem. Hoe leg je uit wat je wil. Al snel had ik haar duidelijk dat er aan de achterkant toch echt wat af moest, de mat was toen ook voorkomen. Na veel wijzen (aqui, aqui) en met vingers aangeven hoeveel er dan af moest (pocito mas), begon ze te knippen. Of ze het had begrepen, geen flauw idee.

Ze had er flink het tempo in en het resultaat… Tja… Het is een Spaanse variant geworden op een Nederlands model.
Is het lelijk? Nee.
Was het in Nederland zo geknipt? Nee.
Is dat erg? Nee.

Na een korte wasbeurt, inderdaad het wassen van de haren gebeurt hier pas na het knippen, ging de föhn er nog even op en zonder een druppel mousse, gel of wax werd het model goedgekeurd. De grootste verassing kwam toen pas bij het afrekenen. Het hele geintje had me 9 euro gekost. Daar kan je tenminste nog eens voor naar de kapper!

Hier dan het resultaat

VOOR NA

Al is de foto na, dus duidelijk niet de beste foto. Maar goed, anyway...
Geniet van het mooie weer in Nederland!

de Helden van Puerto Real

Het zondagmiddag en de zon schijnt, tijd voor een potje voetbal. Nu ik in Nederland niet bij NEC op de tribune kan zitten, moet ik natuurlijk op zoek naar de plaatselijke vervanger en dat is Puerto Real CF (Club de Futbol). Puerto Real CF komt uit in de Spaanse Tercera (derde) division en speelde afgelopen weekend een thuiswedstrijd tegen Sevilla C.

Ik zal even uitleggen hoe de Spaanse competitie in elkaar zit. Onder de Primera Division (20 clubs), zit de Segunda Division A die bestaat uit 22 clubs. Onder deze divisie zit de Segunda Divion B die bestaat uit 4 regionale groepen van ieder 20 teams. Hieronder vind je de Tercera Division die bestaat uit 18 streek groepen van ieder 20 teams. Puerto Real zit in de 10^e groep (Andalusië West) en bezet daar op het moment de 2^e plaats.

Puerto Real behoort dus tot de derde divisie (122^e-302^e team van Spanje), maar heeft dit jaar kans om te promoveren. De eerste vier van iedere groep gaan namelijk onderling een competitie spelen (soort play-offs) om te bepalen welke 16 teams doorstromen naar de Segunda Division B. Puerto Real kan bij winst of gelijkspel in deze wedstrijd tegen Sevilla C plaatsing voor deze play-offs veiligstellen. Voor de club is dit dus een belangrijke wedstrijd omdat het al ruim 10 jaar niet meer heeft deelgenomen aan deze play-offs. Puerto Real heeft nog nooit hoger dan de Tercera Division gespeeld.

Terug naar de wedstrijd. Voetbal leeft hier nog veel meer dan het in Nederland doet. Het hele dorp hangt dan ook al een week lang vol met aanplakbiljetten voor de wedstrijd. En op het voetbalveld (valkbij mijn appartement) gaat vanaf 11 uur in de ochtend de muziek heel hard aan zodat de hele buurt hoort dat er die dag gevoetbald gaat worden. De wedstrijd zelf is pas om 18.00 uur.

Vanaf 17.00 zie je het halve dorp dan ook richting het veld begeven. Kaartjes voor de wedstrijd zijn 6.00 euro (goedkoop, want de vorige thuiswedstrijd was nog 12.00) en worden vanaf een uur voor de wedstrijd verkocht. Als de wedstrijd begint zitten er een kleine 600 man op de tribune (schatting). Iets wat veel is als je bedenkt dat een gemiddelde wedstrijd van Haarlem, Telstar of Eindhoven tussen de 1000 en 1500 toeschouwers trekt en dat zijn dan toch betaald voetbal clubs.

De sfeer op het sportcomplex is goed. De supporters zijn enthousiast, er zijn veel trommels meegenomen en er wordt hard gezongen. De hele wedstrijd is het geen moment stil en daar kunnen ze in de Goffert nog wat van leren.

Dan de wedstrijd. Beide teams vieren 4-4-2, maar al snel wordt duidelijk dat Sevilla C veel verdedigender speelt dan Puerto Real. Sevilla heeft constant veel mensen achter de bal en moet hebben van snelle uitlopen. Puerto Real heeft dan ook veel balbezit, maar creert daarmee veel te weinig. In de eerste 15 minuten zijn de beste kansen dan ook voor de uitlooppogingen van Sevilla, maar in het tweede kwartier zijn de beste kansen voor de thuisploeg. Het laatste kwartier is minder spectaculair dan het eerste halfuur en vindt vooral plaats op het middenveld.

In de rust wordt het veld ingenomen door de plaatselijke jeugd. Uit het niets komen overal ballen vandaan en ieder jongetje dat net nog in het publiek zat, rent nu achter een bal aan. Pas als de spelers weer het veld opkomen, gaan de kinderen terug naar hun ouders. Voetbal op zondagmiddag is hier dan ook echt een familiebezigheid. Pa en Ma met de kids op de tribune met een glas cola en een zakje gezouten zonnebloempitten.

De tweede helft wordt vervolgens het spel er niet beter op. Inzet wordt steeds belangrijker, techniek steeds minder. Veel lange ballen en getrek en geduw op het middenveld. Puerto Real gaat steeds meer op een gelijkspel spelen en Sevilla C lijkt daarmee akkoord te gaan. Pas in de laatste vijf minuten van de wedstrijd ontvlamt het spel nog even, met veel beweging voor de beide goals. Dit resulteert uiteindelijk een opgelegde kans in de laatste minuut voor Puerto Real, maar deze bal gaat over.

Het is een harde, maar niet onsportieve wedstrijd. Er zijn veel overtredingen en gele kaarten, maar allemaal vanuit de wil om te winnen of het duel aan te gaan. Na zo’n overtreding is er ook altijd even een handje of een excuus. Er zijn geen persoonlijke charges of ander onsportief gedrag. Ook de supporters blijven vriendelijk. Bij een beslissing van de scheidsrechter in het nadeel van de thuisploeg wordt soms wel twee keer niño del puta (jawel, hij is een hoerenjong) geroepen. Maar dit is meer voor de vorm, niet omdat de supporters echt woedend of agressief worden. Het houdt dan ook nooit lang aan.

Na het laatste fluitsignaal rennen de supporters het veld op en worden de plaatselijk helden omhelsd en gekust. Het definitieve punt is binnen, de play-offs zijn gehaald. Dat het eigenlijk een hele slechte wedstrijd was en dat er een droeve 0-0 op het scorebord staat, dat is iedereen alweer vergeten. Puerto Real gaat spelen voor promotie, maar eerst resten nog twee duels in de gewone competitie.

Het moeilijk te oordelen over de professionaliteit van deze Spaanse Tercera Division. Van de ene kant zijn er de hele wedstrijd twee camera’s die de wedstrijd opnemen en is er een gratis programmakrant (8 pagina’s) voor alle bezoekers. Maar andere kant is het gewoon een dorpsclub waar in de rust kinderen over het veld rennen en na de wedstrijd de bewoners hun plaatselijke helden omhelzen. Begin juni zal ik jullie weer op de hoogte houden van de play-offs!

Vakantie voor één dag

In Nederland is de eerste week van mei altijd een week vol vrije dagen. Koninginnedag, Bevrijdingsdag en dit jaar ook nog Hemelvaart. In Spanje ligt dat echter anders, hemelvaart wordt hier niet gevierd (alle christelijke feestdagen worden hier gevierd in de week voor Pasen, Semana Santa) en Koninginnedag en Bevrijdingsdag natuurlijk helemaal niet. Maar wij Nederlanders brengen daar natuurlijk verandering in!!

Dus togen wij op Koninginnedag met zelfgemaakte tompouces en oranje zakdoeken naar het lab om iedereen te overtuigen dat het feest was! Noortje en Lieke hadden uren in de keuken vertoefd om met de beperkte mogelijkheden hier smakelijke tompouces te bereiden. Iedereen vond ze heerlijk. Al waren ze qua uiterlijk iets anders dan wij in Nederland gewend zijn.

Deze week waren ook Prof. Gert Flik en Doctoraal student Marnix in Spanje dus was de Nederlandse delegatie hier zelfs 6 man! Dus zijn we op Koninginnedag met zijn allen gaan lunchen en was er zo toch nog een beetje feest hier. Al is drie Hollanders in een oranje T-shirt met een oranjetompouce op de neus natuurlijk wel wat anders dan een festival op het museumplein en een vrijmarkt in het vondelpark.

De dag erna was hier wel vrij want 1 mei is natuurlijk de Dag van de Arbeid. Zo waren we toch nog 1 dag vrij deze week. Het mag in Nederland dan wel vakantie zijn, maar hier moet gewoon doorgewerkt worden. Al is het natuurlijk wel in het Spaanse tempo, dus het valt wel mee.

Op 1 mei zijn we met de gehele Nederlandse delegatie in twee auto’s naar het Zuiden gereden. We hebben in Tarifa de boot genomen en hebben walvissen en dolfijnen in het wild gezien. Absoluut een topervaring. We hebben de bekende tuimelaar (dolfijn) en een zwarte walvis (grient) gezien van heel erg dichtbij. Vooral de walvis was in een enorme groep en met ook jongen erbij. Ze kwamen erg dichtbij de boot.

En als je in plaats van 1 week maar 1 dag vakantie hebt, moet je van die ene dag natuurlijk goed gebruik maken. Dus treden we nadat we de dolfijnen gezien hadden naar het mooiste strand uit de regio, dat van Bolonia. Hier was een enorme duin over de bomen heen gegroeid. Als je deze beklom stond je dus eigenlijk tussen de boomtoppen en had je een geweldig uitzicht op de hele baai.

Na de beklimming van de duin was er natuurlijk nog tijd om lekker van de zon te genieten en nog even pootje te baden in de zee. Alles bij elkaar was dit echt een topdag, met mooi weer, gezelligheid en veel te zien. En de volgende dag was de vakantie alweer voorbij en moesten we weer gewoon aan het werk…