De volgende ochtend toen ik mijn kamerdeur open deed, was de woonkamer versierd met slingers. Noortje en Lieke waren 's nachts uit hun bed gekropen om ze op te hangen (de verassing was er een beetje af, want ik had ze gehoord). Ik ben gaan douchen en ontbijten, want ik moest eerder op de universiteit zijn dan de dames. Maar toch werd ik 's ochtends nog door beide gefeliciteerd.
Op de Universiteit duurde het iets langer voordat ze het doorhadden, maar ook daar natuurlijk de felicitaties. Ik heb natuurlijk ook daar nog even getrakteerd (had chocolade taart gekocht). Maar er was bijna niemand, naast mijzelf alleen Yvette en Juanmi en later ook Lieke en Noortje. Dus erg spetterend was het natuurlijk niet.
Dit is ook een beetje het verhaal van de hele dag. Ondanks dat ik de hele dag lieve sms'jes, krabbels en e-mailtjes kreeg (Dank aan allen), is het toch een vreemd gevoel om jarig te zijn ver weg van iedereen. Normaal gesproken is je verjaardag toch een dag waarop je familie, vrienden en kennissen ziet. Het gekste moment was dan ook wel rond een uur 19.00 toen ik in mijn eentje in de woonkamer zat en dacht 'tja, daar zit je dan op je verjaardag.'
Het klinkt nu misschien alsof ik heel weinig aandacht heb gekregen, maar dat is totaal niet waar. Mijn verjaardag begon namelijk eigenlijk al maandag met post uit Nederland (bedankt Roel!) en eindigde dit weekend toen mijn moeder mij kwam opzoeken. Ik ben dus eigenlijk een week lang jarig geweest. Bovendien hadden Noortje en Lieke ook erg hun best gedaan met hun cadeau's. Ik heb een prachtige onderbroek gekregen om Spaanse jongens mee te versieren en bovendien foto's om mijn kamer op te vrolijken (nu zijn het vier witte wanden). Bovendien heb ik later nog uit Nederland allerlei tekeningen en cadeautjes gehad (ook hiervoor veel dank).
De aandacht was dus overweldigend. Het is gewoon een gek gevoel, ik weet ook niet goed hoe ik dat moet omschrijven. Ik heb nog geen enkel moment sinds ik hier in Spanje zat thuis gemist. Maar misschien was mijn verjaardag dan het eerste moment dat ik Nijmegen miste. En daar viel ik mezelf een beetje tegen. Ik had op voorhand niet gedacht dat mijn verjaardag zoveel waarde voor me had. Vooral ook omdat ik in Nederland de dag eigenlijk vaak het liefst niet zou vieren.
Zo leer je jezelf nog eens kennen, hier in het Zuiden van Spanje. Maar ondertussen is mijn moeder hier geweest om te kijken hoe ik hier zit, dus heb ik twee dagen vrij van het lab gehad. En daar hebben we samen van genoten. Ondertussen besef ik hoe snel de tijd gaat (ik ben alweer halverwege) en zorg ik dat ik nog veel geniet van het leven hier. Zo gaan we dit weekend naar Cordoba.
Dat was het weer voor dit moment, misschien wel een van de meest persoonlijke stukjes hier op het blog. Hoe dan ook, de volgende keer iets over mijn collega's!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten