De aankoop van het boekje is een beetje melancholische daad, dat geef ik toe. De vreemdeling die een boekje koopt in een stad die niet de zijne is. Het boekje is in het Frans, een taal die niet de zijne is. Het boekje wordt pas gelezen als de stad en de taal hem minder vreemd zijn en daarmee wordt het boekje hem ook minder vreemd.
Tegelijkertijd is de aankoop van L'étranger de bevestiging van het plan. Het plan om te verhuizen naar Parijs, het plan om Frans te leren, het plan om hier te gaan studeren. Daarmee wordt het meteen een opdracht, een doel. De koop maakt duidelijk wat mij nog te doen stond en waar ik allemaal nog aan zou moeten werken.
En juist in deze tweede zin voldoet het volledig aan de existentialistische inhoud van het boek. Namelijk dat de mens zelf verantwoordelijk is voor zijn vrijheid, voor zijn daden en voor zijn lot. Ieder mens bepaalt zelf de zin van zijn eigen leven en moet daarin het geluk vinden.
Nu, 1 jaar later, oktober 2008, pak ik het boekje uit de kast en lees het verhaal van Meursault. Geheel in het Frans, af en toe met behulp van een woordenboek, ga ik op in het verhaal van de man die als verdoofd door het leven lijkt te gaan. De man die door niks geraakt wordt en pas op de allerlaatste bladzijde ontdekt dat hij pas gelukkig wordt als hij het leven in zijn eigen hand neemt.
In het begin vond ik het boekniet zo bijzonder, maar ongeveer halverwege begint het me te grijpen. Iedere 10 pagina's wordt het verhaal intenser en de laatste pagina's raken me. Camus heeft gelijk en iedereen weet het. Maar toch is het soms zo moeilijk om te doen, om alles in eigen hand te nemen.
Toch heb ik het de afgelopen maand gedaan en met resultaat. Ik heb veel nieuwe leuke mensen leren kennen. Ik heb veel energie gestoken in het leren van het Frans. En langzamerhand begint het allemaal een beetje op zijn plaats te vallen. Ik kan de gesprekken allemaal wat beter volgen en daardoor meteen veel meer contacten maken op de universiteit en hier om mij heen.
En dan een bizar moment. Terwijl ik dit stukje zit te typen, klopt er iemand op mijn deur. Het is de zoon van de concierge. Iemand heeft de sleutel afgebroken in het slot van de buitendeur. Dus niemand kan van buiten het huis meer binnen komen.
Dan wil je eens een keer wat van je leven maken...
Kan je niet eens je eigen huis meer in of uit!
Ondertussen kan ik iedereen L'étranger van Camus aanraden. Het is niet dik en niet moeilijk geschreven. Ik zelf begin vanavond maar aan een nieuw boek, nu ik niet naar buiten kan. Al moet ik stiekem bekennen dat ik toch vanavond niet meer naar buiten wilde. Het is sinds een paar dagen koud in Parijs (de verwarming moest voor het eerst aan deze week) en il pleut des cordes (= het regent pijpenstelen). Morgen wordt het slot gerepareerd, tenminste dat zeggen ze....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten