Ten Grave

Nederland heeft vakantie en dus zit Parijs vol met Nederlanders. Je kunt in de stad geen stap meer zetten zonder ze te herkennen en ook in de metro hoor je constant Nederlands om je heen. Zelfs voor mijzelf was het een Nederlandse week, want de afgelopen week ben ik volop bezocht. Ik heb geen avond alleen hoeven door te brengen, want van maar liefst drie verschillende kanten kwamen er mensen naar Parijs.

Zo was Birgitta een weekendje overgekomen. Samen maakten we een toer langs monumenten waar ik al jaren niet was geweest. Zoals de Eiffeltoren waar de voertaal ook wel Nederlands leek. Klagen kunnen Nederlanders overigens overal, want zo meldde een man op de top: ‘het uitzicht is hetzelfde als op de 2e etage’.Maar ja, om zo iemand nou meteen een opticien te wijzen…

Op onze tocht door de stad stopten we ook bij begraafplaats Père Lachaise, waar Birgitta nog een persoonlijk held te bezoeken had. Dus slenterden we over de paden tussen de reusachtige monumenten van steen. Om ons heen namen waarvan we nog nooit gehoord hadden en grote bomen die de tombes in de schaduw zetten.


Het is wonderlijk hoe energiek je je voelt tussen het koude natuursteen dat de graven bedekt. Je komt altijd ‘levender’ van een begraafplaats af. Eigenlijk zou je een kerkhof dan ook vaker moeten bezoeken. Je zou er al een graf moeten oprichten voordat je daadwerkelijk gestorven bent. Gewoon om een bepaald deel van je leven af te sluiten, steen erop, klaar is kees.

Vervolgens zou je deze steen regelmatig kunnen bezoeken met vrienden of familie om herinneringen op te halen aan de tijd die je hebt afgesloten. Als je rijk leeft, zou je op het eind van je leven wel een aardig veldje met stenen kunnen vullen! Maar ja, omdat een graf op Pere Lachaise natuurlijk onbetaalbaar is, ligt het buiten mijn bereik om zo’n tussentijds graf op te richten.

Maar toen ik met Birgitta vervolgens langs een border liep en constateerde dat er hier nog makkelijk ruimte was voor een extra graf, sloeg ik mijn slag. Ik schoof de bladeren een beetje opzij en raapte twee takjes van de grond. In de vorm van een kruis heb ik de takjes op de vrijgekomen plek neergelegd. Ik zette rustig een stap naar achter en keek Birgitta aan. Er volgde een minuut stilte.

Daarna liepen we langzaam weer verder en lieten we de begraafplaats achter ons. Een uur later liepen we alweer tussen de Nederlanders in de Notre Dame, die deze keer liepen te klagen over de rij bij de ingang.

Ergens op de velden tussen Oscar Wilde, Jim Morisson en Edith Piaf heb ik mijn Nederlandse jeugd begraven. Volgende week ga ik er een bloemetje brengen....