Hoe Dalida mijn filmcarrière begon

Als schrijver van blogs, hier en op andere plaatsen, krijg ik vaak leuke reacties. Buiten dingen als ‘Je was een dag te laat!’ komen er soms ook hele bijzondere mailtjes binnen. Zo ontving ik een paar maanden geleden een mailtje van een Vlaamse regisseur. Hij was bezig met de voorbereiding van een aantal filmpjes over de Franse zangeres Dalida voor een theatershow.

Op één van mijn andere internetonderkomens had ik ooit een stukje geschreven over Montmartre en de plaatsen waar Dalida te vinden was. Hij vroeg dan ook of ik hem wilde rondleiden door de stad. Twee weken geleden was het zover en blijkbaar vond hij dit zo’n succes dat hij me vroeg of ik ook bij de opnames zou willen zijn....

En dus liep ik 2 dagen lang met een regisseur, een cameraman, een presentator en een uitvoerend producent langs de sporen van Dalida in Parijs. Al snel bleek dat het ook een tocht langs restaurantjes zou worden, want de maag moest wel gevuld zijn natuurlijk. En zo verbonden wij het noodzakelijke met het aangename.


Ik was overigens niet alleen een gids door de stad. Volgens hen was ik een teamgenoot, volgens mijzelf een manusje-van-alles. Kwaliteiten waarvan ik zelf niet wist dat ik ze had, kwamen in mij boven. Zo wist ik de autocue te bedienen op ongekend niveau, al denkt presentator Jo de Poorter daar ongetwijfeld anders over. Tja, een beginneling moet nou eenmaal even oefenen.

Daarnaast heb ik met schermen lopen hannesen om het licht een beetje mooi te weerkaatsen op het gezicht van Jo. Al was de cameraman Hans de Bauw zo vriendelijk om mij zo te corrigeren in de positie van het scherm, dat hij ook daadwerkelijk nog wat aan mij had. Ach ja, mijn ervaring in de belichting is nou eenmaal redelijk beperkt.

Vooraf had ik geregeld dat filmploeg het graf van Dalida kon filmen vanaf het terras van een hotel aan de rand van de begraafplaats. Maar toen regisseur Lieven Debrauwer de plek zag, ging hij persoonlijk de hotelkamers af om een betere plaats te zoeken. Door Nederlanders werden we uiteraard weggestuurd, maar gelukkig waren er vriendelijke Duitsers waardoor we toch nog juist dat ene shot konden opnemen.

Wie nu denkt dat de filmploeg werkelijk helemaal niets aan mijn hulp heeft gehad, is de uitvoerend producente Renée Paton vergeten. Filmtechnisch mag ik dan een beginneling zijn, regelen kan ik prima. En dus heb ik hotelkamers omgeboekt, bloemen gekocht die op het graf van Dalida werden gelegd, toekijkend publiek op afstand gehouden, toestemming voor filmen gevraagd en werd ik zelfs geschikt geacht om te helpen met het sjouwen van de spullen.

Het waren mijn eerste stappen in de wereld van de film en waarschijnlijk ook mijn laatste. Al weet je natuurlijk nooit of er nog eens een cameraploeg een persoonlijke gids door Parijs wil hebben. De premiere staat in ieder geval gepland op 24 mei in het Antwerpse fakkeltheater. En met een beetje geluk ben ik erbij.