22

Ieder jaar is het weer onvermijdelijk. Er komt een dag waarop je jezelf een jaar ouder mag noemen en voor mij kwam die dag afgelopen zaterdag. 22 jaren mag nu achter mijn naam zetten. Volgens de wikipedia wordt 22 geassocieerd met harde werkers. Ikzelf houd het toch bij 2x gek (11) of vooral het definitieve afscheid van de tienerjaren. U snapt het, een hele leeftijd ;)

Tijd voor taart! Helaas is het niet mogelijk u allemaal via de digitale snelweg een stukje te bezorgen, anders had ik dit uiteraard gedaan. Toch stond ik afgelopen weekend in mijn keukentje een taart te bakken. Gewoon een simpele appeltaart, maar mijn Franse collega’s waren wild enthousiast. ‘Exquis!’ of ‘Super bon’ en ik zelf maar denken dat mijn moeder het toch echt beter kon. Maar dat wisten zij niet.

Ook bleven ze maar vragen of er kaneel inzat. Ja mensen, in mijn appeltaart zit kaneel, zo’n vreemde combinatie is dat toch niet? Overigens vonden ze op het lab helemaal niet dat ik oud geworden was. ‘Bébé’, werd er gezegd toen ik vertelde dat ik 22 werd. Een baby bakt niet van die lekkere appeltaarten, was mijn verweer. Dat werd beaamd, maar toch was ik een baby.

Nu de tienerjaren steeds verder uit het zicht verdwijnen ga je de gekste dingen proberen om je toch nog jong te voelen. Voordat je het weet ben je immers oud, of nog erger, degelijk. Het is dus een zaak om in kringen te komen van mensen die nog ouder of vooral degelijker zijn dan jijzelf.



Zo vond ik mezelf afgelopen zondagmiddag terug in een klein zaaltje tussen allemaal mensen met grijze haren. Er zaten mannen met wandelstokken en prachtige Franse hoofddeksels samen met hun vrouwen die voor de gelegenheid netjes gekleed waren. Stiekem zat ik erop te wachten dat één der dames de breinaalden uit de tas zou pakken, maar helaas gebeurde dat niet.

Hoe ik hierin verzeild was geraakt? Nou dat zit zo, ik was bij één van mijn zwerftochten terecht gekomen bij een kapel aan de rand van de stad. Ooit was deze gesticht toen een Franse kroonprins in één verkeersongeluk met zijn koets om het leven was gekomen. Bij de ingang van deze gedenkkapel hing een bordje dat er een kwartier later een concert zou beginnen.

Dat liet ik natuurlijk niet aan me voorbij gaan. En dus zat ik tussen de plaatselijke oma’s en opa’s te luisteren naar een prachtig concert van cello en piano. Ruim een uur lang werd ik bedolven onder de mooiste melodieën van onder meer Bach, Chopin en Lully. Het applaus werd iedere keer luider en langer. En ik voelde me steeds jonger en jonger.

Sterker nog, het is me zo goed bevallen dat ik heb besloten dat ik dit vaker moet gaan doen. Volgende week kunt mij dus verwachten bij de plaatselijke bridge vereniging. Ook heb ik me inschrijven bij de handwerkclub. Maar het meest verheug ik me op een potje Pétanque in de schaduw van de bomen aan de rand van het park.