Ik was vanmiddag bij het Palais de Luxembourg voor een tentoonstelling van topstukken uit een moderne kunstcollectie uit Lissabon. Ik wilde daar al maanden naar toe, maar het was er niet van gekomen. Op de terugweg besloot ik de bus te nemen in plaats van de metro, immers ik had geen haast en boven de grond ziet men meer dan onder de grond.
Na een minuut of vijf wachten, kwam inderdaad de bus. Het was vrij druk, dus ik liep helemaal door naar achter. In de meeste Franse stadbussen zijn de stoelen hier in een soort halve cirkel opgesteld, en ik ging helemaal aan de zijkant zitten. Al snel kreeg ik gezelschap van een oudere meneer die midden in de halve cirkel ging zitten en een beetje voor zich uit aan het mompelen was.
Ongeveer bij het Musée d’Orsay werd het echt druk in de bus, alle plaatsen in de halve cirkel achterin de bus waren nu bezet. Er zat een moeder met een kind dat zijn laarsjes steeds uittrapte, een vrouw van middelbare leeftijd die constant aan het bellen was, een man in een zwart pak die Le Monde aan het lezen was en studente met haar tas op schoot. De oude man was ondertussen gestopt met bazelen en je zag af en toe zijn ogen langzaam dicht vallen.
Het was druk op de weg, de bus stond veel stil tussen de auto’s in de rij voor het stoplicht en zelfs de buschauffeur had daarom een krantje op schoot genomen. Buschauffeurs behoren immers tot een bijzondere groep mannen, de groep die wel meerdere dingen tegelijk kan doen. De oude man op de achterbank was ondertussen definitief in slaap gevallen.
Pas ergens voorbij de Madeleine schrok de man weer wakker. Hij keek om zich heen en merkte gelukkig dat hij zijn stop nog niet voorbij was. Langzaam begon hij zijn spulletjes bij elkaar te pakken, zijn halte was blijkbaar niet meer zo ver weg. En inderdaad twee haltes later stond hij op om de bus te verlaten.
Let op, beste lezer, dit is een goed moment op een wasknijper op neus te zetten of andere voorzorgsmaatregelen te nemen.
Vanaf het moment dat de man opstond, steeg er namelijk een penetrante geur op achterin de bus. In eerste instantie dacht ik nog een flinke scheet, maar al snel ontdekte ik dat op de stoel die zojuist nog bezet was geweest, een duidelijk remspoor was achtergebleven.
Ik keek om me heen, ook de andere mensen hadden het gebeuren opgemerkt. Met ongeloof keken we elkaar aan, niet wetend wat we met de situatie aanmoesten. Ik probeerde nog een opmerking te maken over een Hinderwetvergunning, maar kwam zo snel niet op de Franse term (Autorisation de la loi sur les nuisances?). De doordringende lucht bleef ondertussen achterin de bus hangen en nieuwe reizigers werden erop geattendeerd om vooral niet op de bewuste stoel te gaan zitten.
Gelukkig moest ik twee haltes verder de bus uit en kon ik de geur en ‘de kleur’ achter me laten. De volgende keer pak ik misschien toch maar weer de metro. Al is de urinegeur die daar nog weleens in hoekjes te vinden is, ook niet alles. Volgende week, en dat beloof ik u, een wat hygiënischer verhaal.
Bon week-end!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten