Wat zullen we feesten, 7 dagen lang!

Wat zullen we feesten, 7 dagen lang! Dat was de boodschap ruim een week geleden op weg naar het centrum van Nijmegen voor de jaarlijkse vierdaagsefeesten. Het programma was dan wel niet bijzonder, toch gingen we met goede moed de mensenmassa in. Er is immers niets idealer dan een feestweek om iedereen in Nederland weer eens te zien!

En zo stond ik zaterdagavond op de Waalkade mee te brullen met Wolter Kroes’ Viva Holandia, een hit die ik vorige zomer zo goed had weten te ontlopen door mijn verblijf in Spanje. Maar Wolter had er zin in en het publiek schreeuwde vrolijk mee. Zelf heb ik nog de hele nacht liggen dromen van overvliegende bierglazen die een klevend spoor in mijn haren achterlieten.

Een deja-vu ervaring had ik dan ook toen ik de volgende avond bij de Sjonnies stond en een regen van het brouwsel op mijn hoofd en schouders landde. Het was nog maar een voorproefje van alle gewone regen die ik later die avond en de rest van de week nog over me heen zou krijgen.
Het werd een leuke avond; de Sjonnies leverden een standaard show en kregen het hele plein aan het zingen en dansen. Bonnie St. Claire leverde een standaard show en kreeg een glas bier in haar gezicht.

De avonden die zouden volgen, stonden in het teken van regen en matige artiesten. Iets dat ik me ten volle besefte toen ik donderdagavond bij ‘headliner’ Boris stond. Om me heen stond het echte ‘Idolspubliek’. U kent het wel, permanentjes en bierbuiken die bij hoge uitzondering de TV hadden verruild voor een avondje uit.

En nadat ik eerder op de avond ex-idol Nikki al Michael Jackson-klassieker Beat It had horen verkrachten, sprongen de tranen in mijn ogen bij de danspasjes van Boris. De zelfbenoemde Jackson-specialist zal toch nog een beetje moeten oefenen voordat hij de onnavolgbare bewegingen van de meester zelf kan opvoeren. Ondertussen vroeg ik me af waar de originaliteit was gebleven.

Was het dan allemaal malheur? Nee hoor, de regen en de muziek konden mijn vierdaagsefeesten niet bederven. Het was gezellig om met mensen door de stad te lopen die ik het afgelopen jaar heb moeten missen. Met de sfeer zat het bovendien wel goed op een aantal bekende plekken.

Bovendien was er op de woensdagavond toch nog een muzikaal hoogtepunt te vinden in de stad. In de St. Stevenskerk trad Moke op, dat wil zeggen de kern van de band (3 van de 5 leden) met een kwartet van strijkers. De bekende nummers dus op een bijzondere manier en in een bijzondere setting uitgevoerd en dat leverde een paar pareltjes op.

Vooral het slotnummer van de setlist ‘the Long Way’ werd door de strijkers veel intenser dan het origineel. Bij andere nummers was de inbreng van de strijkers minder en miste ik toch echt de drummer, die was thuisgebleven. Toch was het geheel een geslaagd experiment. Tevreden liep ik woensdagavond de kerk dus uit, de regen tegemoet…