Zenuwachtig stond ik dan ook in de metro die ochtend. Het was druk om me heen, maar ik nam in mijn hoofd nog één keer de presentatie helemaal door. Toen ik bij Jussieu uitstapte en weer boven de grond kwam, stond er een massa studenten en docenten in gele hesjes. “JUSSIEU EN LUTTE”, stond erop en iedereen werd een papier in de handen geduwd.
Sinds het begin van 2009 is er namelijk een grote staking op de universiteit bezig. Overal hangen dus op de campus grote posters en er is altijd wel iemand die je een folder in de hand duwt. Vaak zijn ook maar een aantal ingangen afgesloten zodat je wel door de massa stakers naar binnen moet gaan. Ze denken op zo’n manier meer mensen enthousiast te maken.
De docenten staken namelijk omdat er een onderwijshervorming wordt doorgevoerd in 2010, waar ze het niet mee eens zijn. Het wordt moeilijker om carrière te maken voor onderzoekers en daar zijn ze niet blij mee. Ook dat is inderdaad een goede reden om het werk neer te leggen. De schattingen zijn dat ongeveer 45% van de lesactiviteiten deze week geen doorgang heeft gevonden.
Interessant is overigens dat er deze week in een Frans opinietijdschrift een onderzoek stond waaruit blijkt dat 71% van de Fransen vindt, dat er strengere regels moeten komen voor manifestaties. Niet zo gek natuurlijk als je weet dat er in 2008 bijna 3000 manifestaties zijn gehouden in Parijs en slechts 28 verboden. Ook de stakers hebben meerdere van dit soort optochten gepland. Maar mijn docenten doen vooralsnog niet mee aan de staking en ook mijn mede-studenten hebben zich niet bij de stakers aangesloten.
Ook ik zat vanochtend helemaal niet op de stakers te wachten. Ik was gespannen voor de presentatie en had geen zin in gezeur aan mijn hoofd. Eigenlijk had ik überhaupt geen zin in de presentatie, omdat mijn Frans weleens niet goed genoeg zou kunnen zijn. Ik stelde me zo voor dat ik midden voor de groep helemaal niet meer uit mijn woorden zou kunnen komen.
Ik pakte de folders dan ook met tegenzin aan en loop door de haag van mensen heen. ‘Schrijf je in als staker!’ stond er groot op de eerste folder. En opeens drong het tot me door, dat dat helemaal niet zo’n slecht idee was. Als staker zou ik immers geen presentatie hoeven te geven en hoefde ik niet bang te zijn af te gaan voor de docent en de rest van de groep.
Mijn humeur sloeg plotseling helemaal om en moedwillig liep ik naar het inschrijvingspunt toe. Ik was de vijfde die aansloot in de rij. Voor me stond een docent die ik nog kende van een eerder vak. Hij knoopte een gesprek aan en vertelde dat hij de laatste van zijn afdeling was die zich inschreef. Maar veel verder kwamen we niet, want toen was hij al aan de beurt.
Toen ik aan de beurt was, hoorde ik opeens een doordringend gepiep waarvan ik zo snel niet wist waar het vandaan kwam. Het was mijn wekker. Met een druk op de knop, stopte het irritante geluid. Ik keek op de klok die half acht aanwees, nog twee uur en dan stond ik te presenteren. Ik rekte me uit en wreef de slaap uit mijn ogen. Als ik snel uit mijn bed zou klimmen, kon ik snel nog even onder douche….
De presentatie is overigens prima afgelopen en ik was gelukkig niet zo zenuwachtig als ik hierboven beschrijf. Mijn droom is overigens wel gebaseerd op de waarheid, want er is wel degelijk een staking aan de gang op de universiteit. De mensen die de richting Voeding hebben gekozen, krijgen ondertussen geen les meer. Vooralsnog gaan mijn lessen gelukkig nog door, want het zou zo zonde om studievertraging op te lopen.
Dat ik vorige week geen bericht heb geplaatst hier was overigens geen staking van mijn kant, maar het gemis van een internetaansluiting voor een kleine week. Voor zover mijn berichtgeving uit Parijs, bon week-end à tous!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten