... is terug kijken.

Het is nog maar 1 dag en dan pak ik weer een vliegtuig terug na Nederland. Drie maanden zijn in een sneltreinvaart voorbij gevlogen en al wat achter blijft zijn prachtige herinneringen. En ondanks dat ik nog hier in Spanje ben, word je toch al gedwongen om een beetje terug te kijken op de tijd hier. Het tweede deel van afscheid nemen is terugblikken…

De Universiteit

De Universiteit
Het is moeilijk om de universiteit te beschrijven omdat ik natuurlijk alleen maar werkzaam ben geweest in het laboratorium. Ik heb dus geen college gelopen, practica gedaan en het echte studentenleven mee gemaakt. Toch kan je wel zeggen dat het type persoon dat hier rondloopt niet zo veel verschilt van de Nederlandse biologiestudent. Het is toch een bepaald slag mensen en totaal niet representatief voor de gemiddelde Spanjaard.

Wat wel erg Spaans was, is de manier van onderzoek doen. Het feit dat je gewoon weken zit te wachten op andere mensen of materialen en dat niemand daar van opkijkt. Professoren zijn hier van het afschuif systeem (‘vraag maar aan die en die’) en de controle bestaat hier nauwelijks. Op het lab zelf was het erg druk omdat er veel tijdelijke mensen waren, maar dat is ook wel erg gezellig. Al met al heb ik geen echte resultaten kunnen vinden, maar heb ik des te meer geleerd. Want juist van het op zoek gaan naar verbeteringen en oplossingen, leer je!

Het Weer
In de eerste maand van ons verblijf hier, was het weer slechts voor de maatstaven van deze regio. De eerste week regelmatig regen en daarna bewolkt met een graad of 20. Daarna 2 weken warm weer (30 graden) en vervolgens weer terug naar de bewolking met 20 graden. De Spanjaarden spraken van het slechtste voorjaar in 10 jaar.
Pas vanaf eind mei is het weer echt goed geworden. Iedere dag 30 graden en de laatste 2 weken liggen de temperaturen dagelijks ver boven de 30 graden. Het is nu niet te doen om overdag buiten te zijn, in de zon is het tegen de 40 graden. Als je vanaf de universiteit naar huis loopt (30 minuten) kom je kletsnat van het zweten thuis.

Het Eten
Het eten is in de supermarkt over het algemeen net iets goedkoper dan in Nederland, zolang je tenminste geen ‘gekke’ dingen wilt hebben. Vis is hier natuurlijk stukken goedkoper en dat eten we hier dan ook veel. Reken ongeveer op de helft van de Nederlandse kilo prijs. Kip is hier overigens duur, je betaald 2 euro de kilo meer.
Rijst gebruik de Spanjaarden eigenlijk alleen voor de paella, want andere mogelijkheden zijn hier eigenlijk niet. Een lekker sausje voor rijst is niet te krijgen, tot wanhoop van Noortje en Lieke. Enkele hoogtepunten uit de supermarkt zijn het chorizogehakt, pan de tomate en de verse vis.
Ook op de universiteit heb ik natuurlijk allerlei gerechten voorgeschoteld gekregen, want Spanjaarden eten twee maal daags warm. Tegen een zeer redelijk prijs een volledige maaltijd met toetje en drinken. Zeer aangenaam.
Qua eten heb ik Nederland nooit gemist en hier heerlijk vanalles uitgeprobeerd. Alles natuurlijk met veel olijfolie, veel aardappelen (gebakken, gefrituurd, tortilla) en weinig peper (Spanjaarden houden niet van scherp eten). Enkele plaatselijke hoogtepunten zijn wel de tortilla de camarones, revuelto de chorizo, chocos fritos en de croquetas de jamon.

Beelden uit Puerto Real

Puerto Real
Bestaat er een dorpje dat beter de sfeer van de streek ademt? Slecht onderhouden gebouwen, een barretje op iedere hoek van de straat, smalle straatjes met idem stoepjes, overal keramieken tegeltjes in de halletjes en veel hondenstront. Verder 1 winkelstraat waar om 15.00 's middags niks te doen is, maar waar je om 19.00 over de hoofden kan lopen. Een boulevard waar eigenlijk niks te doen is, maar waar de jeugd 's avonds nog wel eens rondhongt. Een voetbalclub waar iedere zondag het hele dorp naar het eerste elftal gaat kijken. Een parkje voor het station waar de oude mannetjes elkaar ontmoeten en waar ze twee avonden in de week worden verdrongen door drinkende jongelui.

Ik heb er van genoten om in deze heerlijke Spaanse sfeer terecht te komen. Ik loop vandaag voor de laatste keer mijn stamkroeg (ja, dit klinkt erg, nee, is ook erg) binnen om een praatje te maken met de barman en loop nog een keer door de winkelstraat. Dit is Spanje en dit ga ik missen.

Voor zover mijn Spaanse avontuur in notendop en tevens mijn laatste stukje vanuit hier. Vanaf begin september kan je op deze pagina weer terecht voor mijn belevenissen in Parijs!
Tot dan of liever eerder (in levenden lijve)!