De Waarheid over het Frans Toilet

Toen we vroeger met het hele gezin op vakantie gingen, werden altijd bij de eerste stop op Frans grondgebied de toiletten even gecontroleerd. Als de melding van 'gat in de grond WC' gemaakt werd, holde de hele familie inclusief knuffelbeer en foto van de thuisgebleven kat naar het toiletgebouw om 'het wonder van de Franse WC' te aanschouwen.

Hoe die Fransen het toch ooit in hun hoofd hadden gehaald om hier hun behoefte op te willen doen, is nog altijd onduidelijk. Sterker nog, zelf zijn ze er ook niet erg trots op. De ouderwetse hurk WC wordt hier immers 'la toilette turque' genoemd. Ze begrijpen hier blijkbaar nog niet dat je moeilijk de turken overal de schuld van kan geven.

In het hedendaagse Parijs is het me nog niet overkomen om een exemplaar van de beruchte Franse hurktoilet aan te treffen. Maar wie denkt dat dit betekent dat het tegenwoordig prima in orde is met de Franse WC, die komt bedrogen uit. Frankrijk en het toilet is het verhaal van een huwelijk dat nooit slagen zal.


Afgelopen week was het weer zo ver. Vlak voordat ik een concert bezocht, kwam ik weer terecht in zo'n vreselijk hok. Op het oog zag de pot er schoon uit, maar eenmaal binnen bleken de wandtegeltjes een doordringende urinelucht te wasemen. Al zou je er zelf de grootste dampende drol uit je hele leven neerleggen, zou je hem nog niet ruiken. De zware zure lucht overheerst alles.

Ik denk zelfs dat het onmogelijk is de lucht in die ruimte ooit weer fatsoenlijk te krijgen, zonder werkelijk iedere centimeter van het tegelwerk te vervangen. Iets dat in dit geval sowieso geen overbodige luxe zou zijn, want de muren zaten volgekliederd met duidelijke teksten in de trand van 'Sarko baisse ta mère'. Even kreeg ik de neiging een filtstift uit mijn tas te pakken en zelf de tekst 'La France nettoie tes toilettes!' aan de muur toe te voegen. Maar uit angst dat mijn filtstift na contact met de zure muur iedere verder dienst zou weigeren, heb ik hier toch maar van afgezien.

Toch was er in dit luchtvervuilende hok nog één meevaller te vinden. Er was namelijk zowaar WC papier aanwezig, iets wat in de gemiddelde Parijse WC niet het geval is. WC papier hoort tegenwoordig dan ook bij mijn basisuitrusting. Voordat ik de deur uitga, bedenk ik me altijd nog even of ik alles heb. Portemonnaie? Telefoon? Sleutels? WC-papier? Mooi! Dan kan ik gaan. Maar goed, ik hoefde mijn eigen voorraad dus niet aan te spreken, want hier hing het gewoon.

Toen ik het hok verliet, zag ik in het halletje nog een papier tegen de muur hangen. Even dacht ik aan een kopie van een hinderwetvergunning, maar het bleek een schoonmaakschema te zijn. De WC zou een uur geleden nog schoongemaakt zijn, zo zei de handtekening achter het tijdstip. Ik weet niet welke schoonmaakmiddelen ze er gebruiken. Maa als ik een vertegenwoordiger van Glorix was, zou ik nog maar eens pakketje met foldertjes deze kant opsturen.