Ik bestel een cola bij de barman en zeg hem dat het niet druk is. “Nee, maar wat een stomme tijd ook. Zes uur… Iedereen is nog aan het werk.” Ik geef hem gelijk en draai naar het scherm. De barman heeft ook wel een punt. Een Spaanse werkdag duurt tot 20.00 en voetbal kijken is er dan niet bij.
Toch zijn er een paar mensen die wel eerder vrij wisten te krijgen. De drie sigaretten bijvoorbeeld, aan hun kleding te zien komen ze direct uit hun werk. En ook hun beroep is te raden, waarschijnlijk schilders en een automonteur. Dit is het moment waarop de lezer, u dus, een man voor u moet zien met een afgedragen spijkerbroek vol met witte verf vlekken met een idem t-shirt. De automonteur dient te worden bedacht als een stinkende man met een blauwe gevlakte overal. In het verdere stukje is dan ook aan te raden uw neus gesloten te houden.
Maar goed terug naar de sfeer in de bar. Welke sfeer? Ik heb geen flauw idee. Waar in Nederland iedereen is uitgedost in het oranje en het knetterdruk is de cafés, is het hier maar een saaie bedoening. En dat ligt niet aan de bar waar ik zit. Want na een kort rondje te hebben gelopen, blijken alle barretjes in de buurt hetzelfde te zijn. Overal waar ik langsloop zie ik verwachtingsvolle blikken van barman, die ik vervolgens met een verontschuldigend gebaar achterlaat. Er moet wel een verdomd mooie barman staan, wil ik zo simpel naar binnen te lokken zijn.
Hoe dan ook, terug in de bar waar ik begon tussen de sigaar en de sigaretten, kijk ik de wedstrijd verder. Ik probeer de sfeer nog een beetje op te halen. Maar mijn uitroep “Donde estan esos bitterballen?”, leidt alleen tot fronsende gezichten en niet tot een sfeerverhoging. Pas bij de goals van Spanje komt er een beetje sfeer in de tent. Na de eerste goal (gol!!!!!!) wordt er flink gejuicht. Vanaf dan wordt er bij iedere Spaans counter een beetje geroepen (vamos! vamos!). Maar echt gezellig wordt het niet.
Drukker wordt het wel. Af en toe komen er mensen binnen die blijkbaar klaar zijn met werken. Je kan deze mensen indelen in twee groepen. De eerste helft komt binnen, merkt dan pas op dat er voetbal is. “Oh, futbol.” Bestelt dan zijn drankje en kijkt met een half oog naar de tv. Als het glas leeg is, gaan ze weer naar huis.
De andere helft blijft wel de wedstrijd afkijken. Uiteindelijk zitten er misschien 8 man. Bij de laatste goal wordt er nog wat gediscussieerd, “Was dit niet buitenspel?”, maar dat was het. Bij het laatste fluitsignaal lopen tegelijk 6 man, waaronder ik naar buiten. Wedstrijd voorbij, terug naar het dagelijks leven.
De Spanjaarden laten zich niet afleiden van huns dagelijkse beslommeringen door het EK, zoals ze zich eigenlijk door niks laten storen. Spanjaarden zijn voetbalfans, absoluut, maar dan wel van hun club uit hun eigen dorp. Het nationale elftal zegt ze weinig. Bovendien wat was ook weer eens de laatste keer dat Spanje verder kwam dan de kwartfinales op een EK of WK? Juist, 25 jaar geleden (1984…)
De wedstrijden van 18.00 worden hier dan ook niet eens uitgezonden (met uitzondering van het Spaanse elftal) op het open net. Quatro (de Spaanse zender) heeft geen geld over gehad voor deze wedstrijden en dus zijn ze alleen achter de decoder op Canal+ te bekijken.
Bovendien hebben de Spanjaarden op dit moment wel iets anders aan hun hoofd. De vrachtwagenchauffeurs in Spanje hebben een crisis uitgeroepen. Vanwege de alsmaar stijgende dieselprijs (dit jaar al 20%) zijn ze gaan staken. Hierdoor wordt er in heel Spanje helemaal niet meer door vrachtwagens gereden. Het gevolg? Geen benzine aan de pomp, lege supermarkten en geen levering van gas meer. Gas wordt hier nog gewoon in flessen geleverd en zonder gas heb je dus geen warm water. Hoelang dit nog gaat duren? Geen idee. De chauffeurs zeggen dat ze net zolang doorgaan totdat er aan hun eisen wordt voldaan. Tot die tijd teren wij in op onze diepvries…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten