We schrijven 15 mei 2008, de dag voor mijn verjaardag en tevens de laatste dag dat ik RNA moest isoleren. Wat was dit een mooie dag. Uit alle monsters was het RNA gezuiverd en we konden verder met de volgende stap. Bovendien was ik bijna jarig en zou mijn moeder dat weekend komen. Tevreden liep ik dan ook naar huis die avond.
Wie kon op dat moment vermoeden dat het onderzoek daar zou stokken? Oh goden, wie had deze tragedie kunnen voorzien? Ook op 16 mei scheen de zon ons nog tegemoet. De verjaardag werd gevierd en niemand maakte zich druk. Immers de woensdag zouden we verder gaan, nadat mijn moeder weer naar Nederland zou zijn teruggekeerd.
Die woensdag echter begon het kwaad de vooruitgang te betomen. Zoals de wind, gewoonlijk vol kracht en zwierigheid, op open zee de boot stil legt op het ongegolfde water, achter laat en de zeilen laat verslappen, zo bleef het onderzoek stil liggen. Het lange wachten begon.
Eerst op de mensen die de volgende stap zouden uitleggen en later, vanaf 27 mei, op de materialen die besteld zouden worden. Maar noch de gedrevenheid van Jeroen, noch de Spaanse onderhandelingen van Yvette, konden het onheil doen afwenden. Het onderzoek ligt nog steeds stil.
Vandaag zou alles weer omdraaien en de wind de boot weer in beweging zetten. Maar toen kwam de bode met het slechte nieuws. Deze boodschap deed alle hoop op een snelle voortzetting vervliegen. 23 juni is de nieuwe dag waarnaar wordt toegeleefd. Op deze dag zal alles in orde zijn, op deze dag zal het onderzoek eindelijk weer verder gaan.
Getroost met een kop koffie en een media moyette (si, con tomate y aciete) zaten de Jeroen en Yvette in de kantine, wachtend op de deus ex machina die alles zou komen oplossen. Maar deze verscheen niet. Dus even besluiteloos als voordien, verlieten ze de ruimte…
6 juni 2008 -
De Spaanse instelling hier begint een beetje een tragedie te worden. Het begint nu namelijk allemaal wel erg lang te duren. Sterker nog het duurt gewoon te lang. We zijn nu alle opties aan het afwegen, want het zal voor mij lastig worden om het onderzoek te kunnen afronden. Hierdoor kom ik een beetje in de knoop met het verslag dat ik hierover moet schrijven. Daarom gaan we maandag zoeken naar een goede oplossing voor mijn laatste maand hier.
Zo is het leven in Spanje, je weet nooit wat je de volgende dag gaat doen en alles gaat langzamer dan in Nederland. Op zich niet erg, maar voor mij wel omdat ik nou eenmaal een strakke deadline heb. Op 5 juli vertrekt immers mijn vliegtuig naar Spanje.
Ondertussen geniet ik hier van het mooie weer en lig ik bijna dagelijks aan het strand. Je moet toch iets met je tijd! ;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten