'Toch niet om mijn kleur?'

Wat het leven vaak zo leuk maakt, zijn die kleine dingetje die je opvallen of aan het lachen maken. En nu ik mijn dagelijkse ritme heb gevonden en de omgeving vertrouwd is geraakt, krijg ik steeds meer oog voor die leuke dingetjes. Daarom, een kijkje in het dagelijks leven in Parijs.

De man in de metro doet een schokkende ontdekking, zijn gulp staat open. Heel subtiel probeert hij hem dicht te doen. Maar zoals altijd in deze situaties, dat gaat natuurlijk niet. Hij begint steeds minder subtiel aan zijn ritsje te trekken. Iedereen ziet hem frunniken, alleen de vrouw naast de man lijkt niks door te hebben. Maar daar komt snel verandering in, als hij zo’n ruk aan de rits geeft dat hij de vrouw een duw geeft. De gulp zit dicht…

Na twee uur college staat het bord helemaal vol gekrijt. Gelukkig hebben ze een Frankrijk daar iets op gevonden dat aan alle stereotypen voldoet. De bordenwasser. Jawel, iedere twee uur komt er een neger (tja, ik zei al dat het stereotiep was) met een spons om het bord schoon te maken. De professor zou eens moe worden en dat… ja, dat willen we natuurlijk niet…

Sta je in een kleine zaaltje naar de altijd leuke Spinto Band te luisteren, blijkt Frankrijk toch niet anders te zijn dan Nederland. Je hebt altijd van die concertbezoekers waarvan je je afvraagt of ze komen voor de muziek of om met jou te knuffelen. In ieder geval komen ze altijd steeds dichter bij je staan, ook als jij de andere kant op beweegt. Volgende keer een nieuw wapen meenemen in de strijd tegen deze mensen? Ik zat te denken, de baguette…

Er is een nieuwe mode in Parijs, de koude knieën kieren. Om mee te de kunnen doen aan deze laatste trend heb je nodig: een spijkerbroek, een schaar en knieën. Men neme de schaar en knipt ter hoogte van de knie de spijkerbroek aan de voorkant in beide pijpen open. Je kan alleen een snede maken, maar ook een stukje stof verwijderen. Als je de spijkerbroek nu aantrekt, komen bij het zitten je knieën bloot te liggen. Tip! Voor een speels effect kan je ook maar één van beide kanten openknippen. Koukleum…

Op een vrije middag zit ik lekker in het park in de zon. Ik word aangesproken door een donkere man, laten we zeggen, een neger. “Heeft u misschien een euro voor mij?” Ik schiet meteen op de automatische piloot: “Nee, sorry”. De neger trekt snel zijn conclusie en vraagt mij met een grote lach op zijn gezicht “Dat ligt toch niet aan mijn kleur?”. Hard lachend gaan we beide uiteen…

Zit je net lekker onderuit op een uitklapstoeltje in de metro, blijkt er een Fransoos te zijn die het nodig vindt met eigen ogen te controleren dat de metrogangen niet doodlopen, maar uitkomen bij het volgend station. Of misschien heeft hij iets anders gedacht. In ieder geval reden er dus mooi geen metro’s vanwege een individu op het spoor, zo meldt de omroepster. 15 minuten later is de man aangekomen bij het volgende station of omvergereden. In ieder geval, mijn metro rijdt weer…

Nou heb ik weleens een Belg ontmoet, of een Fransman, of een Spanjaard, zelfs een Libanees of een Chileen. Maar deze week heb ik toch absoluut weer een hoogtepunt aan mijn lijstje kunnen toevoegen. Laat ik nou het genoeg te hebben Frans te leren met iemand uit… Madabasbar, uhm.. Madasnackbar, of Madagascar, in ieder geval…. je weet wel, waar die kameleons rondlopen…

Het vrijdagochtendgevoel is ook internationaal gelukkig. Het rooster is zo gemaakt dat ik dus elke dag in dezelfde collegezaal zit, behalve de vrijdag. En laat vrijdagochtend toch al niet mijn meest scherpe zijn. Hierdoor sta ik dus steevast vrijdag bij de verkeerde zaal, om vervolgens snel de goede zaal op te zoeken. Gelukkig ben ik niet de enige, afgelopen vrijdag was de docent tien minuten te laat. Excuus? Hij had de andere zaal wel erg leeg gevonden….

En voordat je het weet, is er weer een week voorbij. Goed weekend allemaal!