Rue Margueritte

De monotone piep galmt al door het buizenstelsel als je uitstapt. De deuren vliegen achter je dicht en voordat je de uitgang van het perron hebt gevonden, is de metro weer vertrokken. Courcelles staat er groot op de muren, ooit de naam van een stadspoort, nu hartje Parijs. Als je buitenkomt , moeten je ogen even wennen aan het licht.

Je staat op een kruispunt. Achter je ligt Parc Monceau, maar die kant moet je niet op. Snel loop je langs de kranten en tijdschriften verkoper op. Je steekt zowel de Rue de Chazelles als de Rue de Courcelles over en blijft op de Avenue de Courcelles lopen. Je neemt hierna de eerste straat rechts. Rue de Margueritte staat er op het straatnaambordje. Ongeveer halverwege blijf je stil staan.

Je staat nu voor het huis met het prachtige nummer 8bis. De deur is gesloten en wordt alleen voor bijzondere mensen open gedaan, dus daarvoor moet je even een telefoontje plegen. Zo gedaan, wordt de deur voor je opengemaakt. Daarna ga je door een tweede deur om op de binnenplaats terecht te komen. Een binnenplaats die klein is en dus meestal totaal door de zon wordt overgeslagen.

Door nu de trappen in de hoek te beklimmen, kom je weer een stap verder. Als de lucht nu langzaam ijler begint te worden (zo rond de 6e verdieping) heb je de barre tocht bijna voltooid. Het is nu een kwestie van de lange gang helemaal doorlopen en bij nummer 15 de deur openen. Uitgedroogd en waarschijnlijk oververhit kom je aan, maar…

Er gaat een wereld voor je open! Een kamer van alle gemakken voorzien en dat binnen een kleine 8 vierkante meters. Menig manager zou een cursus efficiency moeten nemen om zo effectief met de ruimte om te gaan. Een eigen douche en keukenblok en daarnaast een ongekend hoogtepunt (zowel letterlijk als figuurlijk).

Ik ga met je mee terug naar je jeugd. Je bent een jaar of 6 en het is normale zondagmiddag. Papa en mama zitten op de bank de puzzel van de zaterdagkrant te maken. Je loopt op ze af.

‘Papa, ik wil een stapelbed.’
‘Maar wat moet jij nou met een stapelbed? Je hebt toch een grote kamer?’
‘Maar Tom heeft ook een stapelbed. .. Met een bureau eronder. Mag ik dat ook papa, asjeblieft…’
(Je trekt nu het liefste gezicht dat je je kan voorstellen, maar je vader fronst alleen zijn wenkbrauwen.)
En dan komt het argument der argumenten…
‘Papa heeft helemaal geen centjes voor het stapelbed.’
En om het af te maken…
‘Je hebt toch ook al een heel mooi bed? Een stapelbed is helemaal nergens voor nodig.’

Maar nu, zo’n 15 jaar later, is het dus wel ergens voor nodig. Dat wil zeggen op 8m2 is het wel bijzonder handig. Dus zie hier het hoogtepunt van mijn nieuwe kamer, een hoogslaper met bureau. Het ding kraakt als een gek, er is in de kamer eigenlijk geen ruimte voor de trap naar boven, maar, het werkt dus wel.

Ondertussen krijg je een stoel aangeboden en kijk je nog eens goed rond. Stil dringt het besef tot je door. Hier leeft hij de komende jaren dus. Wel lekker overzichtelijk…

Voor de overzichtelijkheid bij deze mijn nieuwe contactgegevens
Rue Margueritte 8bis
75017 Paris
France

Mijn nieuwe Franse telefoonnummer laat ik binnenkort via e-mail wel even circuleren.
Voorlopig blijf ik ook nog op mijn Nederlandse telefoonnummer bereikbaar.